Toe aan een nieuw land

Onze Zuid-Afrikaanse vrienden zijn al drie dagen langer in Chennai (Madras) en hebben, zoals gezegd, een verschepingsagent ontmoet die op hen een goede indruk maakte. Ze staan zelfs bij hem voor het huis met hun omgebouwde Toyota Landcruiser camper. Die auto is al voor 2 jaar hun huis. Wij zitten zo’n 3 kwartier rijden van ze af en hebben af en toe telefonisch contact, want de tijd tikt door en concreet hebben we met betrekking tot het verschepen nog geen prijs of termijn te horen gekregen. Op een avond komen de verschepingsagent en zijn vrouw uitleggen hoe we de overtocht gaan maken. Gary en Jo-Ann komen met ze mee. Eerst gaan we naar de bios een nieuwe film bekijken. Slumdog Millionaire. We hebben er al meer over gelezen en gehoord en willen hem graag zien. Kinderen mogen hier niet in de bios, dus de kinderen van Gary en Jo-Ann (Jade en Dane) blijven thuis in de camper. Net op tijd arriveren we bij de bioscoop, die er bijzonder modern en westers uitziet. De airco staat op knetterkoud en het geluid is verschrikkelijk hard. En dan kunnen de Indiërs nog rustig een telefoongesprek voeren, want de telefoon blijft aan en niemand stoort zich eraan. Wij wel gelukkig! De film is echt goed. Mooi gefilmd, zoals wij het hier beleven. Voor iedereen in het koude Nederland een aanrader. Je ziet de armoede, de teringzooi die het in India kan zijn en de gigantische tegenstellingen. Dat alles in een mooi liefdesdrama met een happy end vertolkt. In India is een discussie losgebarsten over deze film. De rijke mensen hier vinden dat de film een te negatief beeld geeft en dat het land zich aan het ontwikkelen is en dat het dus goed gaat met India. De arme mensen vinden het juist wel goed om eens iets van hun eigen armoede te zien in plaats van alle glitter en glamour in de Bollywoodfilms die uitkomen. Na de film gaan we wat eten en beginnen we maar eens over het verschepen van de auto’s. Eerst wilden we een container delen met de Zuid-Afrikanen, maar dit gaat niet vanwege de hoogte van de hun camper. Toen dachten we samen een flatrack (platte laadplaat) te delen, maar Surya de verschepingsagent acht dit onmogelijk vanwege het ongelijk verdeelde gewicht. Het flatrack zou dan scheef gaan hangen tijdens het verladen. Nu gaan wij dus in een kleine container en zij alleen op een groot flatrack. Surya noemt op ons aandringen wat prijzen, maar alles blijft vaag. Na een nacht slapen, bellen we maar weer eens om wat meer duidelijkheid te krijgen. Zo worden we aan het lijntje gehouden en uiteindelijk, na een frustrerend bezoek aan het kantoor van Surya en een paar dagen van wachten en vage afspraken, wordt er gezegd dat we donderdag de auto’s kunnen laden. Donderdag gaan we naar de containerterminal op het douaneterrein om de auto’s te laden. Surya plus zijn halve familie, twee tussenpersonen en twee douanebeambten gaan mee in de optocht. Het douaneterrein is 15 kilometer van de stad en net zo ver van de haven. Ook lekker slim. Een uur rijden. Op het terrein staan de mannen veel met elkaar te praten en te bellen. Er wordt voortdurend overleg gepleegd en voor ons wordt niets duidelijk. De douane is er vooral in geïnteresseerd of we geen drugs meenemen. Voor ons is dat de omgekeerde wereld. Dat controleer je toch als je het land binnenkomt? Na een vage controle gaan ze weer en kan vervolgens een ieder in het bezit van de autosleutels alsnog de auto’s vol drugs proppen. Het gaat ze uiteraard vooral om het innen van baxcees (smeergeld). De auto’s kunnen eerst niet dezelfde dag in de container en op het flatrack worden geladen en dan opeens weer wel. Ze willen de sleutels van de auto’s, zodat ze ze zelf kunnen laden en dat willen wij weer niet. Het is me een gedoe en geneuzel. Uiteindelijk kunnen we die avond zelf laden en de volgende dag komen we terug om het vastmaken te checken. De auto’s moeten namelijk goed vastgesjord worden op de juiste punten, anders is de schade enorm. De Zuid-Afrikanen zijn inmiddels bij ons in het hotel getrokken en het is wachten, bellen en regelen tot zaterdag. De dag dat we naar Singapore vliegen. We vliegen ’s avonds laat en die dag om 1 uur ’s middags zouden we de papieren krijgen en zouden we moeten betalen. Dat wordt uiteindelijk 7 uur ’s avonds en de rekening is veel hoger dan afgesproken. Ook zitten er foutjes in het papierwerk. We sleuren Surya, die wederom met zijn hele familie op de brommer naar ons hotel is gekomen, mee in onze riksja naar het vliegveld. In de riksja zegt Maaike na wat slap gelul van zijn kant dat hij beter zijn mond kan houden, want ze krijgt hoofdpijn van zijn leugens. Dat is hij niet van een vrouw gewend en hij ontploft bijna. Tot op een half uur voor vertrek staan we op het vliegveld te bakkeleien. Hij maakt ons duidelijk dat, als we niet alles betalen, hij de container niet op de boot zet. We zijn een week aan het lijntje gehouden, opgelicht en bedonderd. Ons beeld van India wordt alleen maar bevestigd: ze zijn niet te vertrouwen en dit land hoort in de verste verte niet bij de Asian Tigers! Het is vies, vervuild, ouderwets, corrupt en bureaucratisch. Het geloof in het kastensysteem werkt verstikkend en blokkeert het uitzicht op een beter leven als je een stapje harder loopt dan de rest. We vliegen uiteindelijk, na betaling van het hele bedrag, weg en denken: “India gaat naar de verdoemenis”. Jo-Ann laat bijna een traantje als we door de douane zijn, zo blij is ze dat we weg kunnen en ook de kids staan te juichen. De volgende morgen komen we na een prettige vlucht aan in Singapore, wat totaal het tegenovergestelde is van India. Het is schoon en duidelijk en we zoeken een hostel van waaruit we de stad gaan verkennen. Omdat we erg nieuwsgierig zijn en om af te kicken, bezoeken we Little India, waar net een Hindu-festival aan de gang is. Daar zien we een optocht van Sadus die karretjes trekken aan touwen die met grote vishaken in hun ruggen zitten. Een processie van martelaren met ijzeren pinnen door wangen, tongen en meer van dat soort gruwelijks. We zijn weer even in India en ik lees nog in de krant dat, als de rechtbanken in India al hun achterstanden willen wegwerken, ze nog 466 jaar bezig zijn. Nog langzamer dan het verkeer, dus! Singapore is een soort Manhattan of Hong Kong, maar dan in een tropische omgeving. Een eiland van 45 bij 25 kilometer met 4,3 miljoen inwoners. Alles is perfect. Soms te perfect en met geen enkel rafelrandje, graffiti of bedelaar. Geen arme mensen die door de vuilnisbakken zoeken of onder een viaduct slapen. Misschien zijn ze er wel, maar wij zien ze niet. Ook is de stad planologisch heel goed doordacht. We gaan naar de City Hall, waar ze allemaal maquettes van de stad hebben plus alle nieuwe ontwikkelingen waar ze nog mee bezig zijn. Voor planologen een voorbeeldstad. Dit alles is mogelijk door een zeer hard werkende bevolking, bestaande uit voornamelijk Chinezen, Maleisiërs, Indiërs, redelijk wat expats en een zeer strakke overheid. Men zegt hier ook wel: “It’s a fine country!”. Daarmee willen ze zeggen dat het een fijn land is, maar ook een land van boetes. Roken in de metro: 1000 US dollar. Eten in de metro: 500 US Dollar. Zo ver we het kunnen bekijken, werkt het wel; alles is steriel. Wij ervaren onze tijd in Singapore als zeer prettig. We gaan nog in een reuzenrad van 165 meter hoog en we bezoeken de plaatselijke horeca. Ze hebben hier geweldige foodcourts waar je van alles uit een soort permanente marktkramen kunt eten (hawker-stallen). Het maakt niet uit waar je gaat zitten en voor de prijs hoef je het niet te laten. De gewone man en vrouw eten hier. Ze hebben ook veel westers georiënteerde restaurants die vaak bij elkaar zitten. De harde horeca (drank) zit veel om de oude haven. Kroegen met live-muziek en terrasjes. Eentje heeft er als thema ziekenhuis en daar zie je allemaal rolstoelen en bedden. Een andere heeft als thema winter en daar is het binnen -10 graden en is de bar van ijs gemaakt. Verder wandelen we veel rond in dit bizarre Disneyland. Op donderdag 12 februari gaan we, samen met de Zuid-Afrikanen, ’s ochtends vroeg met de trein naar Kuala Lumpur (KL). De trein is een welkome afwisseling. Het boemeltje schudt door het landschap en we zien goed hoe het beeld verandert als we het overgeorganiseerde Singapore verlaten. Maleisië is minder ontwikkeld. Palmolieplantages (voor onze biodiesel), rubberbomen en ananasvelden trekken aan ons voorbij. In de middag arriveren we op KL Sentral, een enorm modern nieuw station en van hieruit gaan we door naar Port Klang, de havenplaats waar onze auto’s moeten aankomen. Na aankomst op het station staan we wat hulpeloos om ons heen te kijken. Opeens zie ik twee Franse campers voorbij komen en ik ren ze achterna, in de hoop dat ze ons wat meer kunnen vertellen over het inklaren van onze vracht. Dat kunnen ze niet, want zij gaan juist de andere kant op verschepen richting India en komen net uit China. Ze nemen ons mee in hun campers naar wat scheepsverladers. Later zetten ze ons af bij een hotel en wisselen we ervaringen uit over elkaars reizen. Het is grappig om te zien hoe je met wildvreemde mensen zoveel hebt te bepraten, omdat je allen met een auto onderweg bent. De volgende dag gaan Gary en ik vroeg op pad om alles te regelen. ’s Middags besluiten we welke shipping agent we nemen. De boot zal de volgende dag, op zaterdag, aankomen en op zondag gebeurt er niets. Maandag dus een nieuwe dag, nieuwe kansen. Gelukkig hebben we wat afleiding: Maaike’s broer Bart komt ons even bezoeken vanuit Thailand. Zondag gaan we met Gary, Jo-Ann en de kids richting KL. Voor wat afwisseling tijdens het wachten en natuurlijk om Bart op te halen van het vliegveld. We arriveren net op tijd op het vliegveld en zitten netjes te wachten in de aankomsthal tot we een smsje van Bart krijgen: “Waar zijn jullie? Ik sta buiten”. Wij zoeken en zoeken. Weer een smsje en een telefoontje. Hij staat inmiddels voor de Mac Donald’s bij de vertrekhal. Jezus, de vertrekhal! Dat is ver lopen… Voor de Mac is geen Bart te bekennen, dus we bellen maar weer. “Ben je wel in KL?” Uiteindelijk blijken er twee terminals te zijn. Een giga nieuwe waar wij staan en een klein ding 15 kilometer verderop. En daar is Bart dus. Hij komt met de bus onze kant op en na meer dan een uur zoeken en bellen kan Maaike haar broer in de armen sluiten. De rest van de dag vermaken we ons prima in KL. We banjeren wat rond in Chinatown en drinken een biertje. We horen van Bart dat het gemeentebestuur van Deventer ermee gestopt is vanwege de nieuwbouwplannen van het nieuwe stadskantoor. Lijkt me ook beter als ze het geld iets minder hard over de balk gooien. KL is een bijzonder moderne stad met veel hoogbouw en een aantal landmarks. Maleisië is een modern en redelijk rijk land. Zeker vergeleken met India. Maleisië heeft veel grondstoffen, een bloeiende industrie, landbouw, bosbouw en visserij. Het land is een echte Asian Tiger, die nu ook wel last krijgt van de economische crisis. Maandag zijn we weer druk met wachten. Maaike en Bart gaan KL in en Gary en ik wachten op een telefoontje dat niet komt. We bellen zelf en kunnen de auto’s gaan halen. Bij aankomst op het haventerrein blijken we de auto’s helemaal niet te kunnen halen en moeten we dat pleuriseind weer helemaal terug naar KL. In totaal zijn we 5 uur onderweg voor niets. De volgende dag wachten we niet tot we gebeld worden en bellen we meteen zelf. Na wat gekibbel kunnen we dan echt de auto’s komen halen. Gary en Jo-Ann willen gelijk verder vanuit de haven en niet terug komen in KL. Maaike gaat met mij mee als navigator en Bart gaat KL bekijken. Als we bij de auto’s komen, blijkt de camper van de Zuid-Afrikanen schade te hebben door slecht takelwerk. Iedereen wijst naar elkaar en uiteindelijk moeten de Indiërs het gedaan hebben. Ze betalen maar gewoon en gaan later proberen de kosten te verhalen. We zijn erg blij eindelijk weer weg te kunnen met Carlos. We nemen afscheid van onze vrienden, die naar de shipping agent gaan om te kijken of ze de schade vergoed kunnen krijgen. Wij gaan terug naar Bart in KL, die voor ons op 280 meter hoogte een tafel met uitzicht over de hele stad heeft gereserveerd. We rijden heel vlot de stad binnen en vinden ons guesthouse makkelijk terug. Onderweg hebben we een fikse onweersbui, wat heel prettig is in een broeierige, plakkerige en dampige stad als KL. De onweersbui brengt verkoeling en we gaan met z’n drieën gezellig op hoogte dineren. Het uitzicht is geweldig. Altijd mooi, al die lichtjes en een ander landmark staat niet ver van ons af. De hoogste twin towers van de wereld: de Petronas Towers (Petronas is de Shell van Maleisië). Gelukkig draait het hele restaurant rond in anderhalf uur, zodat we alles goed kunnen zien. Het eten is lekker. Een doorlopend buffet voor een vast bedrag. De toetjes zien er fantastisch uit, maar zijn niet te pruimen. Bart vindt de muziek daarentegen geweldig. Hij is er helemaal vol van. Vraag hem er maar eens naar, want inmiddels is ‘ie alweer thuis. De volgende dag brengen we Bart naar het vliegveld en moet Maaike weer afscheid van hem nemen voor de komende 6 maanden. Daarna rijden we naar het oosten en als we net KL uit zijn, zien we bij een tankstation de Zuid-Afrikanen staan! Wat toevallig en wat leuk om ze zo snel al weer te zien. Zij rijden ook naar het oosten, op zoek naar mooie stranden. Wij rijden achter ze aan door een prachtig heuvellandschap met tropisch regenbos en geweldig goede wegen. Tegen de avond vinden we na wat zoeken een stel Duitsers die we op Agonda Beach (Goa) ook al hebben ontmoet. Ze hebben weer een verschrikkelijk mooi strand opgezocht waar je met de auto kunt kamperen. Hier blijven we een paar dagen!