De Hobbit en Got op bezoek

Het strandleven gaat door en we besluiten nog een week op Agonda Beach door te brengen, waar ik wat op de auto kan schilderen en waar we lekker in de tent kunnen slapen. Na een dag of twee komen de Zweden ons vergezellen. Het is hun gelukt om de uit Engeland opgestuurde versnellingsbak in ontvangst te nemen en te laten plaatsen. Ola heeft wel een mannetje of 15 moeten omkopen, alleen al om het pakket te kunnen krijgen. Zijn eigen, aan hem geadresseerde pakket, welteverstaan. De door-to-door-service van UPS werkt in India alleen als je man-to-man-rupees betaalt. Maargoed, nu hebben we dus buren op de campsite en de vier kinderen voelen zich al snel thuis bij ons in de hangmat. Het is geweldig om met ze in zee te spelen en om in Zweeds, Engels en Nederlands gesprekken met ze te voeren. De jongste kenden we vanuit Pakistan nog als een echte baby. Nu loopt en kruipt hij als een malle en begint hij al echt onderdeel van de bende van 4 te worden. Elke toko die je met die 4 binnenstapt, verandert in no time in een slagveld; peper- en zoutvaatjes vliegen het zand in, meubilair schuift door de ruimte en het gebrul en gegier is niet van de lucht. Echt vervelend zijn ze trouwens niet, hoor. Ze zijn gewoon met veel tegelijk. Na een dag of vier pakken ze alles weer in de auto en gaan ze op weg naar Nepal. De kinderen vragen of we alsjeblieft achter hun aan willen rijden, waarop de oudste zegt: ‘We komen Rein en Maaike wel weer in het volgende land tegen!’ En de rust keert terug in Agonda… Het Hollands middelpunt van de campsite, Benny en Debby, zijn ook al bijna klaar voor vertrek naar Nepal en een eindje uit de kust ligt de zeilboot van Austin, ook een Nederlander. Rein en ik zijn al twee keer naar zijn boot gezwommen. De eerste keer was hij reeds aan wal en de tweede keer hebben we de tocht onderbroken, omdat we enorm schrokken van een dolfijn die op 5 meter afstand van ons boven water kwam. Wow, wat een gaaf gezicht was dat! 18 januari vertrekken we richting het vliegveld. De volgende dag komen Babet en Margot aan op een niet al te christelijke tijd. Dit als ze hun binnenlandse vlucht halen, want anders wordt het wachten tot 3 uur ’s middags. We zoeken een strandje uit dat dicht bij het vliegveld ligt en daar hebben we onverwacht een prima tijd. Ook de volgende dag, want ze missen hun vlucht. Zij moeten 8 uur op het vliegveld van Bombay wachten en wij zijn gezegend met zon, zee en strand tijdens het wachten. Als we dan uiteindelijk onze 2 Hollandse melkflessen in de armen hebben gesloten, rijden we weer terug richting Palolem. Daar gaan we natuurlijk ergens wat drinken en leggen we het aan met ene Pramava . Hij is een Indiase zakenman die wel interesse heeft in drie schilderende meiden. Of we niet van Gogh-kopieën kunnen gaan maken die hij dan in India verkoopt? Tussendoor zal hij dan ook zijn uiterste best doen autonoom werk van ons te verkopen. Babet en ik hebben andere plannen, maar Margot ziet de lol er wel van in en gaat op het aanbod in. Pramava is zatter dan zat en we twijfelen dan ook aan zijn standvastigheid. Margot krijgt een aanbetaling van 3000 rupees en ze maken een afspraak om te gaan ontbijten de volgende dag om alles nog eens door te spreken. En inderdaad, weliswaar een half uur te laat, maar hij komt opdagen en de afspraak lijkt te staan. Het zelfportret met afgesneden oor. Het lijkt ons en natuurlijk vooral Margot een enorme uitdaging! De komende dagen duikt onze Indiaase vriend nog regelmatig op in deze of gene drinkgelegenheid. Met Austin hebben Rein en ik al in Agonda afgesproken dat we een keer met hem gaan zeilen. Er is helaas niet genoeg ruimte op de boot voor ons allen, maar gelukkig zit Babet in de massagemodus en vindt ze het niet erg om niet mee te gaan. Ze laat zich aan wal lekker verwennen, terwijl wij naar Austin’s boot zwemmen. Er staat niet veel wind, maar desondanks maken we een prachtig tochtje en zien we een aantal dolfijnen. In dit deel van Goa stikt het van de dolfijnen. We hebben ze regelmatig gezien, maar afgezien van die ene tijdens het zwemmen nooit echt van heel dichtbij. Om hier verandering in te brengen, huren we de volgende dag een kano (dat mag gelukkig weer; i.v.m. de Mumbai-attacks mochten er in Goa een tijdje geen boten op het water. We peddelen een eind uit de kust en worden getrakteerd op een fantastisch dolfijnenfestijn. Om de haverklap duiken er om onze kano’s hordes dolfijnen op. We kunnen hun sierlijke bewegingen goed volgen en we horen ze lucht uitblazen. Op een gegeven moment heeft Rein er eentje 5 meter van z’n kano af. De oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Na een week Palolem wordt het voor ons langzaam tijd weer on the road te gaan. We hebben met Zuid-Afrikaanse overlanders die we in Agonda ontmoetten, afgesproken om een container te delen voor het verschepen van de auto’s. We zullen elkaar ontmoeten in Chennai en Margot en Babet besluiten een stukje mee te reizen. We zullen dan met z’n vieren een paar dagen in Hampi blijven en dan gaan Rein en ik alleen verder. Hampi is een prachtig dorp aan een rivier in een nog prachtiger landschap. Het is beroemd om z’n 15e-eeuwse ruïnes en zijn fantastische rotsachtige omgeving. Erosie heeft hier de meest waanzinnige rotsformaties veroorzaakt: het lijkt wel of er een aantal reuzen stenen aan het stapelen zijn geweest. Deze rotsen worden omringd door palmen, knalgroene rijstvelden en bananenplantages. Het is een plaatje en we snappen meteen dat veel mensen hier langer blijven dan gepland. Na een nachtje in Hampi te hebben geslapen, verkassen we naar de overkant van de rivier, waar je meer in een natuurlijke omgeving zit. We rijden naar een groot waterreservoir, waar gezwommen kan worden. Het is omgeven door rotsen en we klimmen naar een groep mensen toe. Het zijn blanken die van 8 meter naar beneden springen, omgeven door Indiërs die de meiden in bikini van 1 meter afstand staan aan te gapen en te fotograferen. Daar tussendoor lopen aapjes die proberen wat eetbaars uit tassen te jatten. Margot is als eerste uit de kleren en springt na enige aarzeling dapper in het diepe gat. Ze schreeuwt naar boven dat het heerlijk koel water is en dat het niet echt eng is. Ik ben niet van plan te springen, maar heb zo’n zin om even af te koelen dat ik 5 minuten later toch in mijn ondergoed op de rots sta. Het is toch best hoog en ik durf in eerste instantie niet. In een vlaag van verstandsverbijstering verdwijnt mijn angst en ik maak van dit moment gebruik de sprong te wagen. De sprong is zo hoog, dat ik halverwege tijd heb om me te realiseren dat ik nog steeds vallende ben. Een hele rare sensatie. En dan: een grote plons, want ik ben natuurlijk vergeten 1 arm in te klappen! Heerlijk zacht, koel water. Als we weer boven zijn, probeert Babet de Indiërs nog een beetje te mennen, wanneer ze bijna met de camera in ons kruipen. ‘Show those pictures to your wife, she’ll like that!’ en ik stuif op 1 van hen af en doe alsof ik hun telefoon wil afpakken en in het water wil smijten. Het heeft allemaal uiteraard nul effect en we klimmen weer naar beneden en rijden terug. De volgende dag ontmoeten we bij het ontbijt Piet,een Nederlander, en Richard, een in Amsterdam wonende Engelsman. Na wat gepraat blijkt de Nederlander van galerie Donkersloot te zijn en de Engelsman een kunstenaar. We blijken wederzijdse kennissen te hebben en weer een moment later blijkt Piet een vriend van de broer van Rein te zijn. ’Ah, je bent een Hunink!’ galmt het door de German Bakery. We lachen ons kapot om hoe klein de wereld soms is en we spreken af dat we Piet en Richard aan het eind van de middag weer zien om een biertje te drinken. Na het ontbijt lopen we naar een op een heuvel gelegen tempel. We gaan op het heetst van de dag helemaal naar boven klimmen. Only mad dogs and Englishmen go out in the midday sun! Helemaal bezweet en met knalrode koppen arriveren we op de top. Het uitzicht is fantastisch en in de tempel is getrommel en gezang. ‘Hare Krishna, Hare Krishna!’. Het blijkt een stel knettergekke russen te zijn die in welhaast sektarisch verband de hele tempel in beslag nemen. Babet, Margot en ik kruipen op uitnodiging de naastgelegen grot in. Daar wonen een paar baba’s die ons thee aanbieden en ons zegenen met rozijntjes. Het is een mooi rookhol, want er brandt een vuurtje. Alle Indiase gelovigen lopen even binnen voor thee of een paar rozijntjes. Hoe het precies allemaal zit en gaat, weten we niet, maar in elk geval zijn het Hindi die hier zonder geld leven en die een religieuze rol te vervullen hebben. Ze laten ons hun heilige boeken zien en bieden ons een pijpje met wiet aan. We weigeren die uiteraard, want we moeten in de brandende zon ook nog aan de afdaling beginnen! We besluiten op de terugweg wat te gaan drinken bij een baba die we op de heenweg tegenkwamen. Hij woont in een onaf huis en heeft er een café; d.w.z: nu moet hij de colaatjes bij het buurtwinkeltje halen, want hij is jaren geleden wegens softdrugs gebruik in de bak beland en daarmee was de fut ook wel uit zijn kroegje. Tenminste, dat is wat wij opmaken uit zijn ietwat brakke Indiase engels… Aan de gastenboeken te zien, moet het hoogtepunt van zijn cafeetje in de late jaren ’90 hebben gelegen. Wij zijn nu de enige gasten, samen met een vriend van hem. Deze vriend is al vanaf onze binnenkomst bezig met klaarmaken van een wietpijpje. De ruimte vult zich na het aansteken ervan met een lucht die wij kennen van slechte wiet, die vol met zaadjes zit. We bedanken slaan het pijpje over en gaan na een amusante tijd weer richting onze huisjes. De mannen hebben de pijp alleen opgerookt en als we achterom kijken, zijn ze reeds op een bed gestort dat voor het huis staat. Knock-out! Vanaf 17.00 uur drinken we bier met Piet en Richard. Er wordt wat afgelachen en het is leuk om weer eens met een stel mensen in het Nederlands dom te ouwehoeren. De volgende dag is het tijd dat Rein en ik richting Chennai vertrekken. We balen dat we de meiden moeten achterlaten, maar er zit niets anders op. We zwaaien tot we ze niet meer zien en gaan weer op weg. Na anderhalve dag rijden, arriveren we in Chennai en we zijn weer ver van het mooie, toeristische en relaxte India. Het verkeer is weer ene grote bende en de oogjes prikken alweer. Ik ben al een week aan het mailen met diverse bedrijven om offertes aan te vragen voor het verschepen van de auto’s. We ontmoeten de Zuid-Afrikanen ergens in de stad en zij hebben reeds kennis gemaakt met een man die voor een shipping company werkt. Hun auto blijkt niet in een container te passen en wij gaan Carlos nu in z’n eentje verschepen. Het plan was eerst naar Maleisië, maar we zitten nu ook aan Bangkok te denken. Dat scheelt een aantal kilometers ‘dubbel’ rijden. Surya, de man die voor de shipping company werkt, nodigt ons uit om bij hem thuis te eten en om bij de Zuid-Afrikanen in zijn tuin te gaan kamperen. We zijn al sinds kwart voor acht die morgen aan het rijden en zijn nu al een paar uur met Surya’s gezin en de Zuid-Afrikanen door de stad aan het touren. We zijn bekaf en besluiten dat we liever een hotelletje in de buurt van Surya’s huis nemen. Met 6 volwassenen en 5 kinderen rijden we in het donker met 2 auto’s dwars door de mayhem naar de buurt waar Surya’s huis is. Hij brengt ons naar een hotel en zonder te aarzelen checken we in. We nemen afscheid en beloven hem onze autopapieren e.d. te mailen, zodat hij ons een offerte kan doen voor het verschepen. Rein gaat kijken of hij Carlos kan verplaatsen, want die staat op een slechte plek en ik kruip op de kamer achter de laptop. Opeens wordt er op de deur gebonsd. Ik doe open en er staan 2 mannen voor de deur. ‘Police! Where are you from?’ Ik antwoord in totaal verbouwereerde toestand: ‘Holland. Why?’ Die gozer begint een onverstaanbaar verhaal en na 10 keer vragen kom ik erachter dat hij wil weten waarom we hier zijn, hoelang etcetera. Ik vind het maar vreemd en zeg dat, als hij mijn paspoort wil zien, hij op mijn vriend moet wachten, want die heeft het op zak. Ik ben overduidelijk geïrriteerd, omdat die gozer nauwelijks engels kan en omdat ze zich op een intimiderende manier opstellen. Mijn blik en stemverheffingen zijn voldoende om ze af te laten druipen, maar na een paar minuten alleen op de kamer de situatie te hebben overdacht, loop ik toch nog even naar de receptie. Daar staan die agenten ook nog en Rein komt toevallig net binnen met twee flessen bier. Ik vraag aan die agent: Ís there a problem?’ ‘No, no problem, just check. In Chennai normal we check foreigners’. Ik ben argwanend, omdat we dit in India nog niet hebben meegemaakt. We worden pissig en zeggen ze dat, wanneer er inderdaad standaard controles van buitenlanders zijn, het hotelpersoneel ons daarvan op de hoogte kan stellen en dat we dan uiteraard meewerken. We houden namelijk niet zo van die Gestapomethodes. Mijn oog valt op de paspoortkopieën die de receptionist heeft gemaakt en meteen wordt alles duidelijk: de pagina’s met ons Iranese en Pakistaanse visum hebben ze ook gekopieerd. ‘Aha, The Islamic Repuplic of Iran!’, lees ik hardop voor van 1 van de kopieën. ‘You think we are terrorists from Iran and Pakistan. You have no right to make copies of our visa other than the Indian and call the police behind our backs’. Na wat gedoe en discussie over en weer melden we ze dat we superpissig zijn en dat we morgen uitchecken. Bij het naar boven lopen wordt ons gezegd dat we het bier niet mee naar de kamer mogen nemen, maar dat we het achter de plek waar Rein het gekocht heeft, moeten opdrinken. Hoofdschuddend lopen we naar buiten, richting dit openluchtcafé. Het is me wat. Ze doen er verdomme 3 dagen over om een paar terroristen uit een hotel in Bombay te krijgen, omdat de politie hier alleen maar bezig is met het innen van zoveel mogelijk baxcees (smeergeld) en niet met de handhaving van regels of de veiligheid van de burger. En dan toch hebben ze wel tijd om die paar buitenlanders die in Chennai zijn op ongepaste wijze lastig te vallen. We lopen naar de plek achter de drankwinkel. Nou ja, drankwinkel. Het is een met tralies omgeven vies hok van waaruit alcoholhoudende dranken worden verkocht. Op het ‘terras’daarachter is het toegestaan die drank te nuttigen. Het is het goorste café waar we ooit geweest zijn. Er staan een stuk of 15 ultrasmerige plastic tafels die nog nooit een doekje hebben gezien. De meesten zijn half doorgezakt en dit geldt ook voor de krukjes die ernaast staan. Op de tafels en de grond is het bezaaid met lege flessen en half opgegeten snacks. Het is er druk en de bezoekers lijken zich niet te storen aan de smerigheid en de notoire urinelucht. Het publiek bestaat gek genoeg niet uit arme mensen. Een riviertje van pis kringelt zich vanachter een hoek een weg rond de tafels. De muren zitten vol vieze vlekken van de uitgespuwde paan (een soort kankerverwekkende kauwtabak) en wat al niet meer? Een rat kruipt voorbij. Als dit de enige plek zou zijn waar een junk in Nederland zijn shot kon halen, zou hij acuut afkicken. Ik ben uiteraard de enige vrouw en een aantal mannen probeert contact te zoeken. We kletsen wat met ze, maar besluiten naar 1 biertje toch weer terug naar het hotel te gaan. De volgende dag zegt Rein: ‘Wat denk je van een paar nachtjes in een goed hotel?’ Ik grijns van oor tot oor en we belanden in een traditioneel, maar schoon hotel in een rijkere buurt van Chennai. Vanuit hier gaan we nu proberen het verschepen te regelen, want 9 februari moeten we het land uit zijn…