Op weg naar Goa

Na een prima tijd in Diu zijn we weer op stap gegaan richting Goa. Dat betekent dat we eerst een heel stuk naar het noorden moeten rijden en dan pas kunnen afzakken richting het zuiden. Eerst willen we toch nog proberen in Alang zonder permit de scheepssloperij te bezoeken. We hebben wel geprobeerd een permit te krijgen via het hoofdkantoor, maar daar liepen we vast in een doolhof van regels en willekeur. Vervolgens hebben we het nog telefonisch geprobeerd. De goede man die er echt over ging was steeds in gesprek of hij was weg om te lunchen en hij had heel veel vergaderingen. Het drukke mannetje was niet te bereiken, wat erop neerkwam: ze wilden ons niet helpen. Dit is een veelgebruikte methode die hier speciaal door Indiërs ontwikkeld is. Het zoek-het-maar-uit-systeem. We zijn dus op goed geluk richting de Ship Wrecking Yard gereden en er voor de hoofdingang afgegaan en parallel aan de kust blijven rijden. We konden in de verte de scheepsbruggen zien liggen. Om er dichterbij te komen zijn we door dorpjes en straatjes gereden richting zee. Het was ook meer een krottenwijk dan een dorp; alle woningen waren gemaakt van materiaal afkomstig van de scheepssloop. We reden door straatjes waar Carlos maar net door kon en we moesten ook nog door een beekje rijden waar vrouwen de was aan het doen waren. Een man op een brommer bood zijn hulp aan en we konden achter hem aanrijden. We konden steeds meer zien en bovenop een zandduin zagen we de schepen redelijk dichtbij. Er lagen tientallen schepen op het strand, zover je kon zien. Sommigen half ontmanteld, anderen nog intact. Met volle maan bij springvloed worden de zeereuzen met volle snelheid het strand op gejakkerd om dan vervolgens veelal met de hand en snijbranders te worden ontmanteld. Er werken hier zo’n 20.000 mensen op het strand in erbarmelijke omstandigheden. Er loopt hier olie uit de oude tankers en het moet een giga milieuramp zijn. Alles bij elkaar een zooitje van de bovenste plank. Dat hadden wij wel eens van dichtbij willen zien! De slopers willen geen pottekijkers, want een slechte naam hebben ze al en nog meer slechte publiciteit kunnen ze niet gebruiken. Pech voor ons. We rijden nog kilometers parallel aan het strand en overal zie je in de verte nog schepen die gesloopt worden. Door dat gerij langs de kust zijn we wel op hele kleine plattelandsweggetjes terecht gekomen. Kleine dorpjes en velden met werkende mensen, voornamelijk vrouwen. Er staan gewassen: katoen, tabak, rijst, suikerriet en maïs. In de auto is het zo’n 40 graden en in de brandende zon zal het nog wel warmer zijn. En dan moeten die lui rietsuiker kappen, op het hoofd pakken en dan via een ladder bovenop een truck stapelen. Alles is mensenwerk en bijna niets is geautomatiseerd. Aan de ene kant goed voor de werkgelegenheid, maar aan de andere kant erg primitief. En zo worden hier in India veel mensen aan het werk gehouden. Er zijn hier ook bijna geen supermarkten. De overheid houdt het tegen, omdat ze bang zijn voor de werkgelegenheid en het electoraat wat ze zouden kunnen verliezen. Er zijn hier zoveel winkeltjes die per dag net genoeg verkopen om een gezinnetje van te kunnen voeden. Zo zitten er tientallen winkeltjes in 1 straat. In India zijn dit dus zo alweer miljoenen mensen die zich daarmee bezighouden. Ik hoorde ook dat de spoorwegen van India de grootste werkgever van de wereld zijn. Bij elke spoorwegovergang zijn al zo’n 4 a 5 mensen aan het werk: een chef, een man om de spoorbomen te laten zakken, eentje om rode vlaggen op het spoor te zetten zodat de machinist ziet dat het veilig is en twee man met een stok die mensen van de spoorlijn moeten afslaan. Letterlijk en figuurlijk, want een echte Indiër zal altijd nog proberen er op het allerlaatste moment overheen te lopen. Het is geweldig om te zien hoe zo’n heel toneelspel bij een spoorwegovergang plaatsvindt. Verder lopen er dan ook nog verkopers rond met allerlei eten, doekjes en stoffers voor de auto en bedelaars kruipen of strompelen langs de rij auto’s die al snel gigantisch lang wordt. De weggebruikers zelf weten er dan ook weer een enorme puinhoop van te maken door een enkelbaans weg op te vullen als een dubbelbaans. Alle brommers, , riksja’s, fietsers en voetgangers proberen helemaal vooraan te gaan staan en als de spoorbomen open gaan, gaat alles tegelijk rijden en lopen, zo breed als de weg breed is en dat botst dan in het midden van de spoorlijn op het tegemoetkomend verkeer. Alles toetert dan en probeert zich er doorheen te wringen. Wij noemen dat chaos of anarchie. De Indiër vindt dat normaal en je ziet ze ook niet boos worden, want het is gewoon zo. Zo zijn we uiteindelijk op tweede (of was het derde) kerstdag in Goa beland. Gelukkig doen ze hier, op een verdwaalde kerstboom of kerststal na, niet echt aan kerst. In Goa is 40 % van de bevolking katholiek. De Potugezen, die in 1961 zijn vertrokken, hebben het toen niet welvarend achter gelaten. Toch is Goa vergeleken met de rest van India een stuk welvarender. Een groot deel van de bevolking is geletterd, ook de vrouwen. Veel van de bewoners van Goa hadden de mogelijkheid om in het buitenland te gaan werken of om zich aan te monsteren bij buitenlandse reders. Dit heeft er voor een groot deel toe bijgedragen dat het hier welvarender is. Maar waar het hier vooral om gaat, zijn de stranden en het mooie weer. De hippies zijn hier in groten getale naar toe getrokken en later kwamen de meer georganiseerde reizigers deze kant op. Wij hoppen nu wat langs de stranden en blijven soms ergens hangen. Elk strand heeft zo zijn karakter je hebt stranden met costabrava-achtige types, Engelsen en Russen met een boel overgewicht en tatoes. Hippiestranden met oude gasten met lang grijs haar. Types die hier zijn blijven hangen of die hier elk jaar weer terug komen om te overwinteren. Het heeft soms wat weg van een bejaardentehuis voor hippies. Je kijkt er je ogen uit! Het lijkt wel of die oude gasten zo uit een film komen stappen. Dan zijn er stranden met dance muziek (Goa trance). We waren op het strand van Ajuna, waar onze buren elke ochtend om half zeven ‘s ochtends terug kwamen van een feestje en helemaal doof van de harde Goa trance communiceerden ze alleen nog door tegen elkaar aan te schreeuwen. De eerste ochtend heb ik ze gemaand stil te zijn en de tweede ochtend deed Maaike het met ‘Shut the fuck up!’ Het was gelijk stil en ze waren na een paar uur slapen met stille trom vertrokken. Het moet nog lang na hebben gegalmd in hun lege hoofden. ‘Shut the fuck up!’ Maaike is ook al gevraagd als uitsmijter in een tent hier. Dan heb je nog stranden met heel veel Indiërs die met kleren en al in zee staan. Niet te diep, want ze kunnen niet zwemmen. Als er een goeie golf komt, klappen zo twintig man tegen de vlakte. Maaike zag er laatst een duiken in een plas water van tien centimeter. Ze kwam niet meer bij. De duiker was ook zichtbaar aangeslagen. Maar Indiërs houden van de zee en het zijn net kleine kinderen. Dan zijn er nog stranden met yogatypes en gezondheidsfanaten, daar kun je vaak heel lekker eten en is het lekker rustig. Je hebt ook nog stranden met Israëliërs. Het is een bonte verzameling van mensen die allemaal hun eigen identiteit hebben. We hebben op een strandje (Agonda Beach) in het zuiden oud en nieuw gevierd. We stonden hier met Carlos pal aan het strand, samen met 14 andere overlanders. Iedereen maakte een salade en het kampvuur was tevens de bbq. Het was een gezellige en bonte verzameling van mensen met veel verhalen en discomuziek. Later op de avond meer dancemuziek en er werd tot in de kleine uurtjes slap geluld over auto’s en routes. Naarmate de avond vorderde, werden de verhalen steeds sterker en opgeblazen. Echt een gezellige avond! We hebben ook onze medereizigers uit Zweden weer ontmoet hier. Ze hebben pech met hun auto en de versnellingsbak is kaduuk. Ze wachten nu op een nieuwe bak. We moeten nu langzaam gaan denken aan hoe we de auto moeten verschepen naar Maleisië . Er zijn hier meer mensen die dat van plan zijn, dus genoeg geregel, zwemmen en wat rondhangen.