India Part II

Uit het raampje van het vliegtuig vanuit Kathmandu blijft de Himalaya nog heel lang zichtbaar en pas als de bocht naar Delhi wordt ingezet, laten we de prachtige witte toppen achter ons en gaan onze gedachten weer naar India. Als eerste moeten we kijken of Carlos nog op de parkeerplaats staat waar we hem achterlieten. Een simpel rekensommetje leert ons dat we 100 euro moeten dokken voor 2 weken parkeren. We spreken af dat we de die lui proberen om te kopen. We zien Carlos gelukkig snel staan. Hij zit uiteraard onder een dikke laag stof en op de ramen zitten vlekken van die vettige hoofden van nieuwsgierige Indiërs die probeerden een glimp van het interieur van onze auto op te vangen. Vijf mannen en een jochie dat om geld bedelt gapen ons aan als we de ramen schoonmaken en onze rugzakken in de auto pakken. We negeren ze (daar gaan we al heel professioneel mee om) en rijden richting het betaalhokje. Ik zeg tegen Rein dat ik het woord wel voer en ik trek m’n shirt wat naar beneden, zodat die jongens wat beter zicht op mijn borsten hebben. Ik pak de parkeerkaart en overhandig het onder begeleiding van een weke glimlach aan één van de jongens. Deze jongen wiegt wat met zijn hoofd. Wij zijn dat inmiddels wiggelen gaan noemen. Bij ons in Nederland heb je ja, nee en ik weet het niet. In India kunnen ze iemand moeilijk nee verkopen of zeggen dat ze geen idee hebben. In plaats daarvan bewegen ze met het hoofd alsof ze in één beweging een ontkenning, bevestiging en twijfel uitdrukken. Je weet dus nooit precies wat ze ermee bedoelen, maar meestal is het een teken van onmacht. Goed, deze parkeerjongen zit dus wat te wiggelen in z’n hokje en geeft mij vervolgens de parkeerkaart terug. Met z’n hand maakt hij het gebaar doorrijden en zonder ook maar ene cent te betalen, rijden we Delhi in. We lachen ons kapot om de zojuist bespaarde 100 euro en beschouwen dit als een goed begin van onze terugkomst in India. We slaan het avondeten over, overnachten in de buurt van het vliegveld en de volgende morgen heeft Rein het plan opgevat om bij een potentieel terroristendoelwit te gaan ontbijten. We wandelen zonder noemenswaardige securitychecks een superdeluxe hotel binnen en doen ons voor 20 euro de man, hier een klein godsvermogen, te goed aan alle decadentie die je maar bij een ontbijt kan bedenken: echte cappuccino, bruin brood, fijne kazen, gegrild varkensvlees, vers fruit, hartige taarten, gebak, sappen en ga zo maar door. Ik moet er trouwens wel bij zeggen dat ik, kaaskop bij uitstek, bijna alleen maar bruin brood en kaas heb gegeten. Na 3,5 maand van die slappe prutkaas is het alsof er een engel over je tong pist wanneer je een stuk pure Goudse of brie naar binnen werkt! Helemaal volgevreten vertrekken we richting Pushkar. We gaan ervan uit dat we dat niet in één dag redden, maar het tegendeel is waar. Het verkeer is veel rustiger dan we tot nu toe hebben ervaren en we arriveren ruim voor het donker in Pushkar. Onderweg hebben we zelfs door stukken natuur gereden waar nauwelijks een mens op de been was. We beginnen ons beeld van India een beetje bij te stellen.
Pushkar is een pelgrimsoord in de woestijn. Eens per jaar komen er duizenden mensen een bad nemen in het heilige meer in de stad en is er een supergrote kamelenmarkt. Het heilige meer wordt dan letterlijk verstikt door al die mensen; er liggen nu slangen in om er zuurstof in te pompen en graafmachines zijn bezig alle geofferde troep uit het meer te baggeren. Zo nu en dan pompen ze zelfs het meer helemaal leeg om er nieuw water in te doen. Verder is het in het heilige Pushkar verboden vlees, alcohol en eieren te nuttigen en is het tevens niet toegestaan elkaar te knuffelen in het openbaar. D.w.z. de mannen en de vrouwen niet. De mannen onderling lopen hier wel hand in hand (net als in Turkije, Iran, Pakistan en Nepal), maar dit terzijde… Het barst hier werkelijk van de heilige koeien en je moet oppassen dat je niet uitglijdt over een verse koeienflats met pitten erin. Heilige apen zijn ook overal en het is fantastisch om ze vanaf een dakterras te observeren. Om de spieren na de fysieke inspanningen in Nepal soepel te houden, lopen we een berg op, waar uiteraard een tempel op staat. Het kost me moeite, maar ik haal de top. In Pushkar lopen veel van die organichippies rond, want op blowen rust hier geen taboe. Wij roken ook weer eens een jointje. Van de pure stuff die we van de Afghaan in Pakistan hebben gekregen. We zijn inmiddels al een half jaar gestopt met roken en zijn van mening dat we nu sterk genoeg zijn om een tabaksjointje te roken, zonder in de verleiding te komen weer sigaretten te gaan roken. We blijven drie dagen in een hotel waar we voor 6 euro per nacht kunnen slapen en waar Carlos binnen de hekken kan staan.
Het volgende reisdoel is Udaipur, een stad waar ze een meer hebben met een drijvend paleis erin. James Bond-liefhebbers kennen het uit Octopussy. De weg ernaar toe is wederom rustig, afgezien van een kudde geiten die voor de auto springt en die Rein op een haar na mist. Udaipur moet, gezien het aantal hotels en restaurants die we er zien, wel een toeristische trekpleister zijn. Het vreemde is alleen dat we praktisch geen toerist zien lopen. We vragen het na aan één van de restauranthouders en die zegt dat in deze tijd van het jaar alles vol hoort te zitten, maar dat er nu niemand meer komt vanwege de Mumbai-attacks. ‘And because of the economic crisis’, voegt Rein er nog subtiel aan toe. Dat die gast niet gaat denken dat deze misère van korte duur is! We bezoeken het prachtige City Palace en nippen aan een gin-tonic op een terras aan het meer terwijl we naar de zonsondergang en vliegende honden kijken. Prachtig! Na twee dagen zijn we de stad een beetje zat en zetten we koers naar Alang. Dit is de plek waar ze de grote tankers in volle vaart het stand opjagen om ze vervolgens bijna volledig met de hand te ontmantelen. Omdat dit milieu- en arbotechnisch op zeer onverantwoorde wijze gebeurt, zijn de protesten van Greenpeace terecht niet van de lucht. Dit maakt het helaas voor buitenstaanders wel lastig de Ship Wrecking Yard te betreden. We besluiten er gewoon heen te gaan en ter plekke wel te zien of we een permit nodig hebben. Onderweg merken we dat we echt off the beaten trek zijn: er zijn bijna geen toeristen en we worden overal vriendelijk onthaald en zelfs weer eens voor de thee uitgenodigd. De lucht is ook een stuk schoner en de natuur is prachtig. We besluiten dan ook te proberen een plekje te vinden om eindelijk weer eens wild te kamperen. We nemen een zandpad dat over land gaat dat bewerkt wordt door mensen die ons natuurlijk vreemd aankijken, want wat moet je hier met die auto? We vinden een stuk land dat niet in gebruik is en parkeren Carlos. Het blijkt een superplek, waar de meest fantastische vogels overvliegen: flamingo’s, pelikanen en een soort witte reigers. We klappen de tent nog niet open, want we vermoeden dat er nog wel mensen komen. En inderdaad, net als het eten klaar is, arriveert er een groepje mensen per trekker en brommer. Ze spreken nauwelijks engels, maar met handen en voeten wordt duidelijk dat één van hen de eigenaar van het land is en natuurlijk wil weten wat we hier komen doen. Het wordt hem duidelijk dat we hier willen slapen en dat vindt ’ie uiteraard maar vreemd. Hij biedt zijn huis aan, want daar kun je toch veel beter slapen? We zijn standvastig en na een uitgebreide rondleiding van Rein in en om de auto zijn ze gerustgesteld en gaan ze huiswaarts. In de auto kijken we nog een aflevering van de Sopranos. We hebben de complete 6 seizoenen in Nepal voor 11 euro op de kop weten te tikken (Chinese import)! Zeer voldaan kruipen we later in onze tent en vragen ons nog even af welke beesten mannen verderop de hele tijd door hun gezang en getrommel op blikken proberen af te weren. Toch hopelijk geen enge beesten? De volgende dag worden we getrakteerd op een mooie zonsopgang met prachtige vogels in de lucht. We ruimen de boel op en rijden weer richting de weg. Opeens zien we twee koeien met elkaar dollen. Vlakbij de auto. Of zijn het paarden? Of nee, het zijn herten! Nee, ook niet! Het blijken twee nilgai te zijn, enorm vreemd ogende wilde dieren die half koe en half paard lijken te zijn. Dit zijn waarschijnlijk de beesten die de mannen van het land probeerden te houden. We kunnen ze best lang bekijken en het is een fantastisch gezicht. Eentje staart echt naar ons met een soort van duivelse blik… Na dit schouwspel rijden we eerst naar Bhavnagar, waar we ergens willen ontbijten aangezien we zo gauw nergens brood vinden. Het lukt ons een wat duurder (lees: schoner) hotel te vinden waar ze erg behulpzaam zijn en wel een westers ontbijtje voor ons willen maken. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, want zowel het brood als de jus d’orange is reeds groen van kleur. Er komt hier nauwelijks een westerling, dus die producten hebben geen hoge omloopsnelheid. We eten om de schimmel heen, bedanken voor de jus en gaan op zoek naar iets wat op een supermarkt lijkt. Het concept is hier niet echt bekend, maar na een paar keer vragen, komt er dan toch een adres op tafel. Na wat zoeken, vinden we het en eigenlijk stelt die winkel nog geen ene ruk voor. Als er 200 producten zijn, is het veel. Maargoed, er is kaas, brood, groente en zelfs een kant-en-klaar maaltijd voor noodgevallen! Met twee volle tassen lopen we weer de winkel uit en worden we opgewacht door een horde arme mensen. We hadden ze al langs de kant van de weg gezien. Ze wonen langs een muur en hun huis bestaat uit een lullig opgespannen zeiltje en hun huisraad uit wat bakken, kommen en een deken. Het water wordt duidelijk niet aan de persoonlijke hygiëne verkwist en nu staan ze allemaal om Carlos heen en ze willen uiteraard maar één ding: geld. Rein trekt zijn portemonnee al, maar een goed geklede man op een brommer zegt hem dat niet te doen. Eén van de jochies maakt Rein al bijna z’n knip afhandig en we besluiten naar de man op de brommer te luisteren. Hij blijkt ook nog eens de weg naar Alang te weten, dus we klimmen in de auto en beginnen te rijden, meterslang gevolgd door de groep mensen die niet snel opgeeft. Onderweg naar Alang zien we hoe een vrouwtje een koeienflats van de weg raapt, er een bol van maakt en deze tegen de muur kwakt om te drogen. We hebben deze vorm van kachelbrandstofproductie al vaker gezien, maar het blijft boeien. In Alang heb je aan weerskanten van de weg die naar de Shipwrecking Yard leidt allemaal verkooppunten van alles wat ze maar van die boten afhalen: stoelen, tafels, kantoormeubilair, boeken, zwemvesten, patrijspoorten, deuren, rvs-keukens, touw, sloepen, serviesgoed, draaibanken, generatoren, boeien, etcetera. Het is waanzinnig om te zien en het doet je realiseren dat die schepen volledig geoutilleerde kolossen zijn, waar mensen het een paar maanden op kunnen uithouden. Op een bepaald punt op de weg stoppen we even, want we vallen bijna om van verbazing. Aan het eind van de weg kun je drie van die mega mammoetrakkers zien liggen. Hun bruggen torenen hoog boven alles uit. ‘Fuckin’ hell!’, roepen we in koor. We rijden door naar de poort, maar we komen er zonder permit niet in. We proberen ze uiteraard wat flappen toe te schuiven, maar ook daar trappen ze niet in. Shit! Op naar het eiland Diu en van daaraf bellen, mailen of faxen naar het hoofdkantoor om officieel toestemming te krijgen.
Diu is een voormalig Portugese kolonie, waar, net als in Goa, zeer soepele wetgeving is betreffende alcohol. Het is een klein eilandje wat door een smalle strook water van het vasteland is gescheiden en dat via bruggen te bereiken is. Het trekt veel Indiërs, die hier komen om goedkoop en veel te zuipen. Ook is het een populaire huwelijksreis bestemming. Er zijn uiteraard ook westerse toeristen en dit zijn veelal mensen die in meer of mindere mate op de alcohol afkomen. Wijzelf hebben ook wel zin om ouderwets door te zakken en voor een fles Kingfisher (650 ml) € 0,50 te betalen i.p.v. de 2 euro op het vasteland. Je hebt hier ook cafés en die zijn zeer schaars in India. We checken in bij een hostel, waar we 6 euro voor een redelijke kamer betalen. Het is nu vrij rustig op het eiland en als je rondloopt door de straatjes van Diu lijkt het wel of de Portugezen net weg zijn. Er staan hier prachtige koloniale gebouwen, waar je na een fikse opknapbeurt wel zo in zou willen trekken. Ook zijn er veel dure huizen van mensen die oorspronkelijk uit Diu komen, maar die in het verleden door hun zowel Indiase als Portugese als Engelse paspoort overseas aan de bak konden en die dus een schip met geld mee terug namen. Ze zijn nu maar twee weken per jaar in hun huis op Diu. In ons hostel loopt een fiks aantal wazige types rond, de meeste van het soort neohippie, gekleed in drollenvangers en met een gitaar op de rug geknoopt. De meesten zijn nog jong en het is komisch om te zien wat voor attitude sommigen van hen al hebben ontwikkeld. Vooral de Israëli kunnen er wat van! Elke dag wordt er wel ergens gedronken en we vermaken ons kostelijk. Ondertussen zijn we bezig met bellen, bellen en nog eens bellen i.v.m. de permit voor Alang. Helaas worden we van het kastje naar de muur gestuurd en kost een officiele aanvraag ons een week of twee. Hier hebben wij geen tijd voor en we besluiten er op de terugweg van Diu nog een keer langs te rijden om te kijken of we niet een Indiër zo ver kunnen krijgen dat hij ons, tegen betaling uiteraard, mee naar binnen smokkelt. Hopelijk gaat dit lukken…