Naar India

Na meer dan een week min of meer onbedoeld in Islamabad te zijn geweest, vertrekken we richting de grens. Onze magen borrelen nog, maar de koorts is gezakt. Het eerste stuk tot aan Lahore gaat over één van de twee echte autobanen die Pakistan rijk is. Een superstrak stukje asfalt, zonder al het langzame verkeer. Aangezien die arme sloebers geen geld hebben voor zo’n tolweg, voert de bewegwijzering vanuit Islamabad richting Lahore je naar een andere weg. Zo’n weg met trekkers, beesten en fietsers, waar je dus niet op wilt zitten. Het kost ons anderhalf uur en een detour door Rawalpindi om de goede weg te vinden, maar dan heb je ook wat! Vanaf Lahore belanden we weer in de verkeersdrukte die we van het subcontinent gewend zijn, maar een zeer vriendelijke man vraagt voor ons de weg naar de grens en laat ons een stuk achter hem aanrijden. Erg prettig, in een chaotische metropool met 9 miljoen inwoners. We hebben een klein beetje haast, want we willen op tijd bij de grens zijn voor de closing of the border ceremonie. Dit ritueel vindt dagelijks een uur voor zonsondergang plaats en moet waanzinnig zijn. Aangezien wij ons om half 4 nog steeds door smalle straatjes en stoffige zandpaden in Lahore wurmen, hebben wij de ceremonie reeds uit ons hoofd gezet. Compleet onder het stof arriveren we dan toch om 4 uur aan de grens en uit de busladingen Pakistani’s die aangevoerd worden, maken wij op dat de ceremonie nog moet beginnen! We parkeren Carlos temidden van de drukte en lopen achter de hordes mensen aan. Als toerist hoef je hier niet in de rij te staan. We krijgen een VIP-behandeling en mogen meteen doorlopen zonder te betalen. We krijgen een plek op de VIP-tribune en kunnen alles mooi overzien. Aan weerskanten van de weg naar de grens zijn aan de Pakistaanse zijde twee tribunes die van elkaar gescheiden worden door een poort. Eén tribune voor de mannen en één voor de vrouwen. Aan de Indiase kant zien we één grote tribune die gemengd is en uiteraard ook een grote poort over de weg. De grenshekken zitten dicht en aan beide zijden staat een vlaggenmast met de vlag van het betreffende land. Het publiek, opgehitst door een mannetje dat over de speakers de boel opjut, maakt een oorverdovend kabaal en daarbij valt op dat vooral de vrouwen van zich laten horen. Tijdens heel ons verblijf in Pakistan hebben we er maar een paar gezien, maar op deze zaterdag zijn ze dan toch uit hun huizen gekomen. In jurken en gewaden in de meest prachtige felle kleuren schreeuwen ze uit volle borst ‘Pakistan, Pakistan!’. Aan de Indiase zijde hetzelfde soort tafereel, alleen schreeuwt de menigte ‘Hindustan, Hindustan!’. Nu lopen er aan beide zijden simultaan mannen in legerkostuum en met een soort stoffen hanenkam op het hoofd heel theatraal richting het hek. Het is een soort spel waarbij ze elkaar aan beide zijden moeten overtroeven in het theatraal opheffen van het been, op de grond stampen en het hoofd zijdelings heen en weer bewegen. Kortom: puur haantjesgedrag. Het publiek gaat uit het dak en schreeuwt om het hardst de naam van het door hun geliefde vaderland. Nu lopen er twee mannetjes richting de grens en openen het hek. Weer geschreeuw. Het volgende kwartier is een herhaling van zetten tot uiteindelijk onder luid gejoel de vlaggen simultaan worden gestreken en de hekken worden gesloten. De grens Pakistan-India is vandaag officieel dicht. Wat een vertoning. Dit hadden wij voor geen goud willen missen! Iedereen zet nu langzaam de terugtocht in. De hanenkammannen laten zich graag met iedereen op de foto zetten en na een paar meter lopen komen we erachter dat we zelf ook een attractie zijn. In no time staat er een groep mensen, voornamelijk vrouwen, om ons heen die graag hun kinderen met ons op de foto hebben. Niet elk kind heeft er evenveel zin in om aan Rein’s hand of in mijn armen genomen te worden, maar na een flinke corrigerende tik van moeders gaan ze toch braaf bij ons staan. Iedereen wil ons aanraken en een praatje met ons maken. Eén van de hanenkammen wenkt ons door te lopen en maakt een eind aan deze bizarre fotosessie. Kreeg zeker zelf geen aandacht meer! We overnachten aan de grens in een prima toeristenmotel, waar we de enige gasten zijn. De volgende dag staan we als eerste bij de grens. Aan Pakistaanse zijde wordt alles zeer vlot afgehandeld. We rijden met de auto over de nu bijna verlaten weg, waar gisteren nog duizenden mensen stonden, naar India, alwaar de formaliteiten ondanks de rustige zondag anderhalf uur in beslag nemen. Er is natuurlijk maar één mannetje dat de stempel in ons Carnet de Passage mag zetten en laat die nu net even andere bezigheden hebben. Maargoed, onder het genot van een kopje thee doden we de tijd met één van de douanebeambten die alles over Nederland wil weten. De uiteindelijke stempel klinkt ons als muziek in de oren en we vertrekken richting Chandigarh. Volgens de beambte redden we dat wel voor donker. 250 kilometer in 5,5 uur. Dat moet te doen zijn, denk je dan. Fout! Welkom in India. De boeken, reizigers en andere bronnen van informatie zijn er altijd heel helder over geweest: het verkeer in India is de hel. Dit weten wij natuurlijk al heel lang, maar na Iran en Pakistan kunnen wij ons moeilijk voorstellen dat het nog erger kan. Nou mensen, het kan erger. Veel erger! Officieel wordt er in India links gereden, maar in de praktijk rijden ze over de hele weg. Ze halen elkaar in zonder rekening te houden met het tegemoetkomende verkeer, waardoor je elke 2 minuten een voertuig recht op je af ziet komen. Dit kreng knippert dan ook nog met de lichten, zo van ‘Ga eens aan de kant, je ziet toch dat ik eraan kom?’ Maar je kunt verdomme niet aan de kant, want naast je rijdt zo’n kutriksja die op zijn beurt weer illegaal links wordt ingehaald door een brommer. Al toeterend scheert het tegemoetkomende voertuig , je op een haar missend, voorbij. Tien seconden later steekt er een koe over en moeten we vol in de ankers. Die koe kijkt waarschijnlijk nog beter uit dan de mensen die oversteken, want de brommers, fietsers, voetgangers en auto’s steken gewoon over op het moment dat ZIJ uitkiezen, ongeacht de verkeerssituatie. Op dubbelbaans wegen is het nog enigszins te doen, maar op enkelbaans wegen is het regelrechte mayhem. Ons stuur zit links en Rein kan bij het inhalen dus niet zien of de weg vrij is. Bij mij ligt dus nu de verantwoordelijkheid de snelheid van de tegenligger in te schatten. Je zult je nu misschien wel afvragen waarom we zonodig inhaalmanoeuvres moeten maken. Waarom niet gewoon rustig achter een autootje blijven hangen? Onmogelijk, aangezien je binnen 5 minuten achter een gigantisch overbeladen trekker rijdt die met een gangetje van 15 km/u over de weg tuft en je compleet het zicht ontneemt. Inhalen is een must, wil je ergens komen. Chandigarh gaan we dus niet redden voor het donker en we worden nerveus. We moeten nu een hotelletje vinden, want in het donker rijden in dit verkeer wordt onze dood. In het schemerduister zie ik een hotelletje. We stoppen en inspecteren een kamer. Het is een vunzig afgetrapt hok met restanten kots in de wasbak, waar geen water op de kraan zit. ‘We’ll take it!’, roepen we in koor. Alles beter dan doorrijden… De volgende dag rijden we de laatste 20 km naar Chandigarh, een door Le Corbusier ontworpen modelstad. Het is er voor Indiase begrippen schoon en geordend. We bezoeken er de beroemde Fantasy Rock Garden, die per dag ongeveer 4000 bezoekers trekt. We hebben erg naar dit bezoek uitgekeken. Het moet een soort park zijn dat door freakmaster Nek Chand volledig uit afval is opgebouwd. Bij aankomst lijkt het meer op een ouderwetse dierentuin, maar dan zonder dieren. Het afval bestaat louter uit steen en restanten wc-potten, borden en tegels die Chand in mozaïeken heeft verwerkt. De beeldtaal is niet verfijnd en er zit geen enkele gelaagdheid in. Een tegenvaller dus. Eigenlijk zijn Rein en ik die dag de grootste attractie. Iedereen wil met ons op de foto en mijn kont lijkt ook speciale aandacht te trekken. Rein wordt er jaloers van als een groepje pubers me giechelend blijft achtervolgen. We blijven twee nachten in Chandigarh en rijden dan naar Delhi. And Delhi, now, that’s something else! We hebben natuurlijk van alles over India gelezen en gehoord. De drukte, de viezigheid, de verkeerschaos en de armoede. Het is ons allemaal wel bekend, maar als je er dan echt bent, is het wel even wat anders. We wurmen Carlos door het chaotische verkeer en gaan op zoek naar het station van New Delhi. Achter het station moet een wijk liggen met veel goedkope hotelletjes, vunzige drugstypes en andere viezigheid. Net wat voor ons! We vinden het naar omstandigheden redelijk makkelijk en komen terecht in wat Rein meteen het afvoerputje van de wereld noemt. We nemen een hotel en Rein parkeert Carlos bij het station. De parkeerplaats is een zandbak die als groot openbaar toilet, vuilstort en openluchthotel fungeert. Het stinkt er naar pis, poep en kots en overal lopen, liggen of strompelen mensen. De één is er nog beroerder aan toe dan de ander. Het openbaar toiletgebouw wordt nauwelijks gebruikt waar het voor is; er staat een kluit mensen achter een muurtje midden in de drek te chinezen. Ik vraag me af wat voor drugs er op de zilverpapiertjes ligt. Waarschijnlijk heroïne, want we zitten nog steeds dicht bij de bron (Afghanistan). Waar we in Turkije, Iran en Pakistan nog gasten waren, die op elke straathoek welkom geheten werden met een kop thee en een goed gesprek, zijn we hier wandelende geldbuidels. Iedereen zeurt aan je kop. ‘Rickshaw?’, ‘You want beer?’, ‘Hasjiesh?’, ‘Hotel?’, ‘Money?’. Het is moeilijk om stoïcijns te blijven, maar het is wel de enige manier. Het is fascinerend om te zien hoe mensen in staat zijn op een paar vierkante meter te wassen, koken, slapen en ja, zich voort te planten. Dit land heeft zwaar te lijden onder de overbevolking en het gebrek aan orde en hygiëne. Met mijn westerse bril op, zou ik zeggen ‘Mensen, pis en schijt op een vaste plek, hou je kookplek schoon en verzamel en verwerk al het afval op centrale plekken’. Dat zou al zoveel schelen, maarja, wie ben ik? Ik kan hier trouwens wel weer redelijk mezelf zijn, zonder hoofddoek en met T-shirt. Ik moet zeggen dat me dat, na al dat krampachtige Moslimgeneuzel, wel bevalt. Vanavond gaan we Freerk van het vliegveld halen. Die gek komt voor 4 dagen over om met ons een biertje te drinken in Delhi, de Taj Mahal te bezoeken en vervolgens weer terug te vliegen. Dat wordt voor hem waarschijnlijk een regelrechte cultuurshock! Als Freerk terugvliegt, vliegen we zelf naar Kathmandu om twee weken te genieten van de bergen en het volk van Nepal.