Islamabad

De hoofdstad van Pakistan met meer dan een miljoen inwoners is bijna samengesmolten met Rawalpindi, een stad met 3 miljoen inwoners. Islamabad is begin jaren ‘60 gebouwd en is heel modern, met brede wegen en wijken die bestaan uit blokken met nummers en kleuren als naam. Hoe kan het duidelijker. Echt een verademing, die duidelijkheid; geen kluwen van wegen die veel te smal zijn en met veel te veel verkeer. Ook geen kamelen, koeien, ezels, trekkers en zelfs geen riksja’s. Het ligt op 500 m hoogte en het is dus niet te warm. Daarom is ook voor deze plek gekozen in verband met de vele buitenlandse gasten. De toeristencamping ligt in een van de mooie parken die de stad heeft. We gaan met de Zweden lunchen en om de stad in te komen, gaan we met 5 volwassen en 4 kinderen in een taxi, de kleinste Suzuki (Alto), wat enorm krap, maar ook enorm lachen is! Op de camping waren 6 volwassenen en 4 kinderen en toen we weg gingen waren er nog maar 2. Verder lopen er 10 militairen ons te bewaken met een geweer. Er is een gewone bewaker, een beheerder en nog heel veel meer mensen waarvan we ons afvragen wat hun functie is. Niets gebeurt er als de bewaker stoïcijns staat te kijken hoe kraaien een prullenbak leeg staan te maken en de rotzooi goed verspreiden. Ik wil bijna zelf de rotzooi opruimen en hem uitkafferen. Adem in, adem uit… Dit is Pakistan en hij wordt betaald om op te letten, niet om op te ruimen. Dit is voor een Nederlander niet te volgen. De productiviteit is hier heel laag en er lopen hier ontiegelijk veel managers en leidinggevenden rond. In een beter restaurant, alwaar we wat nuttigen, zien we een vracht van die mannen in een pak rondlopen. Een kopje thee bestellen bij een ober, die geeft het weer door aan een ander die het vervolgens weer aan een derde vertelt. De derde vergeet het natuurlijk, want die heeft het veel te druk. We zijn bij een garage geweest voor een nieuwe velg. Gaan we naar een werkplaats op het industrieterrein en een van de verkopers uit de garage gaat met ons mee om de weg te wijzen (en vervolgens lult hij ons de oren van de kop af). Bij de werkplaats loopt het halve kantoor leeg om zich met die ene velg te bemoeien. Later zitten we te wachten bij de receptie, waar we een mooi stukje Debiteuren Crediteuren (met Edgar, Storm en juffrouw Jannie) mochten aanschouwen. Ze kijken hier ook gewoon tv op het werk, hoef je niet tegen elkaar aan te kleppen. Met die ene velg zijn we wel drie uur druk geweest. O ja, aan het einde moeten we eerst een uitrijkaart hebben voor de bewaker om van het zeer kleine terrein af te kunnen komen. Zoiets is natuurlijk wel heel goed voor de werkgelegenheid.
Waar we ook van staan te kijken, is hoe smerig (zeg maar gerust hoe vies) het hier kan zijn. Op straat en in de goedkopere restaurants is het soms heel vies en het lijkt de gewoonste zaak van de wereld. Wij vinden het dan ook niet gek dat er zo veel mensen ziek van worden. Laatst zaten we in een soort wegrestaurant rond te kijken. Op de glazen deur kon je goed zien wat voor vette kluiven er aan hadden gezeten, het was goed te zien door de laagstaande zon. Het papiergeld wat hier in omloop is, moet ook een bron van bacteriën zijn en als je ziet hoe een slager een stuk vlees inpakt en met dezelfde hand zijn geld aanpakt, heb je opeens geen honger meer. Het geld stinkt ook echt. Ik kom erop, omdat ik een Islamabadbelly heb, oftewel Pakistaanse broekhoest.
We maken ook nog wel andere dingen mee, zoals een band die maar steeds blijft leeglopen en die we (voor de zoveelste keer) willen laten plakken. Komen we bij een zaak die de apparatuur ervoor heeft, maar het niet doet en ons toch naar binnen loodst om de wielen te laten balanceren (wat we niet willen). Ik rij heel voorzichtig naar binnen, maar ze hebben de overhead roldeur niet genoeg open, waardoor ik er met mijn jerrycans op het dak achter blijf hangen. De volle jerrycans donderen eraf en de hele roldeur hangt eruit. Het was echt hun schuld. Ze stonden er zelf bij en keken ernaar. We zijn er zo bij weggereden. Later op de dag hebben we Carlos een beetje proberen te verwennen door de band echt te laten repareren. Er kwam een spijkertje uit de buitenband. En we hebben Carlos laten wassen, hij zag er niet uit. Hij kwam als nieuw tevoorschijn. Als we later terugrijden naar ons guesthouse, wil ik een u-turn maken op een van de enorme brede wegen. We rijden op de tweede rijbaan van rechts om vervolgens rechtsaf te slaan. Ik heb het knipperlicht naar rechts aan, zet de bocht in en op dat moment vliegt er een auto langs ons heen die we met de voorste bumper raken. De Honda schiet door, het blik vliegt in de lucht, en hij maakt vervolgens een pirhouet en komt veel verder helemaal links tot stilstand. Maaike schrikt zich een hoedje en gilt ‘Rein!’, met de gedachte ‘als er maar niemand gewond is’. We stappen uit en zien hoe mensen van overal onze kant op komen. Onze bumper is verbogen en we zien hoe de bestuurder van de Honda zijn auto uit komt. Er mankeert hem niets en hij blijft mooi rustig. Hij kan alleen geen woord Engels. De omstanders bemoeien zich ermee, een drukte van jewelste. Wij vragen om een politieagent en dat vindt de man niet nodig Ik kijk naar zijn auto die van voor tot achter zwaar beschadigd is. Het achterste portier heeft geen plaatwerk meer en het plaatwerk aan de achterkant hangt ook los. Verschrikkelijke schade dus, maar het mannetje blijft rustig. De politie komt, hoort ons beiden en probeert mensen weg te sturen. Er komt meer politie, maar volgens ons ook relaties of familie van het mannetje. Alles blijft redelijk rustig, maar wij maken ons alleen zorgen om de bemoeienis van de gearriveerde bekenden. Wij maken de politie duidelijk dat, als we de indruk hebben dat dit niet goed afgehandeld wordt, wij gaan bellen met vrienden en de ambassade. Ik was natuurlijk fout, maar vind dat het mannetje niet naar mijn richtingaanwijzer heeft gekeken en veel te hard reed. Hij reed als een gek en lette niet op. Na veel gelul en veel onduidelijkheden moeten we wat tekenen dat we geen schade op elkaar zullen verhalen. En dat is het dan. Wij schudden iedereen een hand en rijden weg, het mannetje met een half opengereten auto achterlatend. Dat is wel heel zielig, maar we hebben ook heel wat vragen over in wat voor staat de man verkeerde: zat hij onder de drugs of medicijnen? We weten het niet. We zijn er heel genadig vanaf gekomen. Iemand zei dat de schade aan de Honda wel 300 euro kon zijn en ik denk in Nederland wel 4,5 duizend euro. Na dit akkefietje heeft Carlos de bijnaam ‘de Blikopener’ gekregen.
Na wat dagen in Islamabad willen we naar het noorden om de bergen in te gaan. We vertrekken vol goede moed, maar na zo’n 3 uur rijden, kijken we zorgelijk op de kilometerteller: we hebben ongeveer 100 km afgelegd. Dit schiet voor geen meter op en het kost veel energie. Het verkeer is opgebouwd uit heel langzaam verkeer en dan alles wat sneller is en dat moet over een slechte weg die omhoog gaat en kronkelt. Het ene moment rij je 15, dan weer 40 en je moet steeds verkeer inhalen. Aangezien we links moeten rijden en het stuur links zit, ben je als chauffeur overgeleverd aan de bijrijder die moet kijken of er een auto aankomt. Maaike heeft het zwaar te verduren; ze ziet soms vrachtwagens en nog erger: touringcars op zich afkomen. Het is angstaanjagend. We stoppen en besluiten terug te rijden naar Rawalpindi, ook omdat we de 20e in Delhi moeten zijn. De rest van de dag zijn we daarmee bezig. Er is zo veel verkeer en hoe bedoel je, Nederland is vol? Je moet het meemaken, het is niet te beschrijven. Een video zou het kunnen laten zien, maar helaas, die hebben we niet. En dan zijn we nog vergeten te vertellen hoe vervuild de lucht is. Fijnstof kun je het niet noemen. Het is gewoon een plaat zwarte drab die hier constant in de lucht hangt. Je krijgt er bijna een zonsverduistering van. Als je recht voor je uitkijkt, eindigt het in een zwarte mistwolk. We zijn gestopt met roken, maar dat was eigenlijk niet nodig. Een dag in deze smog is gelijk aan 4 pakjes zware Van Nelle.
We komen in Rawalpindi en het is er erg druk en smerig. We willen Carlos laten pimpen (laten beschilderen, zoals de vrachtwagens hier) en gaan naar de bazaar waar ze alles daarvoor hebben. We zien de meest bizarre werkplaatsen. Van metaalwerkplaatsen met machines uit de jaren ’50 tot aan een henna-makerij. Heel mooi om te zien, maar na een uurtje lopen, krijg ik last van astma door de vervuiling en besluiten we terug te gaan naar Islamabad. We gaan Carlos zelf wel beschilderen! De volgende dag voelt Maaike zich niet lekker en heeft koorts, dus we gaan lekker in een guesthouse zitten. Als Maaike weer een beetje is opgeknapt, vertrekken we richting India.