Op weg naar Pakistan

We gaan om 6 uur uit ons hotel in Bam naar de grens met Pakistan. Zo vroeg, omdat het een hele rit is en omdat er een tijdverschil tussen Iran en Pakistan is van 2,5 uur. Aan de receptie van het hotel hebben ze een escorte voor ons geregeld. Die staan netjes voor ons klaar en we vertrekken iets over 6 uur. Na nog geen 5 km word er gestopt. Wat nu dan? We wachten even en na wat gelul in een walkie talkie komt er een andere pick up met een politie agent en twee militairen en die moeten we volgen. Ok of moet ik voor rijden? Ik rijd maar voor en na een tijdje zien we die gasten niet meer. Het lijkt ons ook een beetje overdreven om ons 430 km te volgen tot de grens en we rijden lekker door. Ik ga achter een bus rijden die ook lekker door rijdt met een vaartje van zo’n 100 km p/u. Zo rijden we mooi door en zijn al bijna 200 km onderweg als er bijna een militair bij een checkpoint op onze moterkap springt. Ik moet een noodstop maken. Dan komt er iemand die wat engels spreekt en vraagt ons waar onze escorte is. Wij wijzen achter ons en trekken onze schouders op, wij niet weten? We mogen toch verder en we kijken elkaar aan.Zzie je wel, het is niet nodig. Na zoveel km is er weer een checkpoint. Die vragen ons weer hetzelfde en wij ook weer dezelfde gebaren. Na wat gedoe met een walkie talkie mogen we verder.Niet zo ver van de laatste checkpoint komt ons een politieauto tegemoet die knippert met de lichten en toetert. We stoppen maar en ze gebaren ons hun te volgen. Ze rijden als gekken weg wij volgen met 120 km p/u. Bij het volgende checkpoint staat een Kroaat te wachten. Hij moet de andere kant op. Hij moppert enorm op de escorte, het duurt allemaal te lang en hij wenst ons veel succes in Pakistan, want hij was er met de aardbeving. Wij gaan met zijn escorte en hij met die van ons en die van ons rijd in het begin maar 60, wat echt niet opschiet. We wisselen weer een keer van escorte in de stad Zahedan bij een militair kamp en daar zien we dat ze een pick up vol met mensen binnen brengen. Vluchtelingen of illegalen? de heer Wilders zou dit ook graag zo doen, denk ik. En dan moeten we achter een motor aan rijden en die rijdt dwars door de stad.Op een rotonde stoppen we weer en op een andere motor met een politieagent voor en militair achterop gaan ze elkaar zoenen op straat (GEWOON BEGROETEN) Wat een homo’s! Wij beginnen er ook genoeg van de te krijgen, dit schiet niet op. Ze rijden notabene door een stad die omschreven wordt als oppassen geblazen en lawless. Het is trouwens ook een zooitje, hier heb je veel baarden en tulbanden en van die lange gewaden. Hier begint de streek Baluchistan.die doorloopt tot ver in Pakistan. Na veel geklep en stilstaan krijgen we weer een ander escorte. En dan een militair in de auto die notabene op ons hoofdkussen achterin de auto gaat liggen pitten. Wat een gedoe en nog een andere jansoldaat. Die brengt ons naar de grens en helpt ons met de papieren. We moeten eerst wachten op een douaneambtenaar die nog zit te eten. Alles gaat verder vlotjes en als we de laatste stempel hebben gehad, zegt de militair ‘Nu zijn jullie uit het land’ en neemt vriendelijk afscheid van ons. Al dit gedoe is er om ervoor te zorgen dat drugsmokkelaars ons niet kunnen gijzelen. In Iran zijn 30.000 militairen bezig met onderscheppen van heroïne dat vanuit Afghanistan richting de westerse wereld komt. 90 procent van dat spul komt via Iran. Het is een grote industrie die niet tegen te houden is en dat lukt ook geen 30.000 militairen. Ronald Reagan zou trots op dit land zijn; ze zijn nog echt bezig met de war on drugs. In Iran zijn door uitzichtloosheid en het regime veel jongeren aan de drugs. Iemand vertelde ons dat één op de tien mensen opium rookt. Als dat waar is, dan hebben ze een heel groot probleem en moeten de machthebbers zich dood schamen.

Wij rijden over de grens en zijn in Pakistan. Daar staan heel clubje mensen al op ons te wachten, wij denken geldhandelaren. Eén staat druk te gebaren waar we moeten stoppen en ik rij eigenwijs verder en hij wordt zichtbaar boos. Hij heeft wel een paar strepen op zijn schouder, maar die kun je volgens ons kopen in een feestwinkel. Eén gebaart ons mee te komen en in een schuurtje (zo zullen we het maar noemen) zitten een aantal zeer vriendelijke mensen die ons helpen met onze papieren. Dit gaat allemaal vrij snel, maar je kunt je niet voorstellen dat dit een grenskantoor is. De man van net was echt een douanebeambte, maar de soort jute zak die hij aanhad, wekte niet de indruk dat we het te doen hadden met een beambte. We moeten nog naar customs voor de auto. We komen in een ruimte met een aantal bureaus. Een paar zijn bezet door ambtenaren die wat schrijfwerk te doen hebben. Er is geen computer te bekennen, wel veel papierstapels in kasten. Het ziet ernaar uit alsof de Engelsen net het pand hebben verlaten en er een enorme zandstorm is geweest. Een grote dikke ambtenaar vult de gegevens van de auto in een nog groter boek in, snel en makkelijk met papier en pen. Daarna overnachten we bij een overheids guesthouse, wat al net zo stoffig en oud is als de rest hier. Een grote uitzondering zijn de vrachtwagens die helemaal zijn opgepimpt in alle kleuren die je maar kunt bedenken en ‘s avonds vol met lampjes. Het is echt te gek voor woorden in een land als Pakistan; zo arm als job, zeg maar straatarm, vrolijkt dit zeker op.
De volgende dag rijden we naar Quetta de hoofdstad van Baluchistan. Het is een rit van 630 km. Het wordt aangeraden om dit alleen overdag te doen. We rijden eerst naar de lokale benzinepomp om diesel te tanken. Zie foto. Alles wordt gesmokkeld uit Iran, vandaar dat er niet veel te koop was en er lange rijen bij de pomp stonden. De trechter werd nog even schoon gemaakt aan de kleren. Je wilt toch geen smeer in de tank en die mensen zitten vol met diesel en benzine. Lijkt me beter dat ze geen sigaretje opsteken. De eerste 300 km gaat gesmeerd op een paar checkpoints na. Kost alleen maar tijd en we moeten alles zelf invullen, maar allemaal vriendelijk en allemaal bieden ze ons thee aan. Als we eindelijk op de highway moeten komen, krijgen we werkzaamheden die bijna de rest van de dag aanhouden en om de 100 meter een verkeersdrempel. Het schiet voor geen meter op en 40 km voor Quetta is het donker, maar we rijden maar door, want dit moet net het gevaarlijkste stuk van de weg zijn. We zouden ook nog een escorte krijgen, maar daar is niets van te merken. Wel zien we zwaar bewapende militairen met kogelvrije vesten. Verder zien we niet zo veel behalve stof en slecht verlichte auto’s en vrachtwagens. De ruit is verschrikkelijk vies en die wil ik even met de sproeier en ruitenwisser schoonmaken. Doet de ruitenwisser het niet. Wel godsaldejezus, we stopen en ik pak een handdoek om de ruit schoon te vegen. Ik hang over de auto en hou me vast aan de deurpost. Dan komt er een vrachtwagen langs en door de wind waait de deur dicht en zit mijn duim er tussen. Nog meer gegodver of zoiets. Ik doe hem snel weer open trap hem dan maar eens goed dicht en dans even een paar rondjes voordat ik er weer instap. Maaike heeft het er zwaar mee. Dit soort verbale en agressieve vertoningen vind ze maar niets. Het moet er even uit en we rijden verder over spookachtige wegen met alleen maar stof en verkeer dat overal rijdt, maar niet op hun helft van de zandbak. Opeens zien we in de verte een stad opdoemen. We redden het ook nog en we vinden ook nog het hotel waar we heen wilden, het is niet te geloven! We zijn heel blij dat we dit gehaald hebben. Na 11 uur rijden hebben we 630 km afgelegd. We kunnen ook nog eten en ze hebben zelfs bier.
De volgende dag aanschouwen we de stad, het is verschrikkelijk arm en natuurlijk heel stoffig.Bijna alleen maar mannen te zien en als er een vrouw is, dan onder een boerka. We worden echt terug geworpen in de tijd. We gaan met de Zweden (want die zijn er ook weer) ontbijten en je raadt nooit bij wie: bij Bin Laden, je hebt er hier massa’s van. Hier zitten echt veel Al Quaida en Taliban kopstukken. Hij zou er zo kunnen rondlopen. Niemand loopt hier in westerse kleren rond, allemaal in soort jurk-achtige gewaden en met een hoofddeksel op. Verder is het best goed te doen sinds maaike geen Tante Pollewop meer is, moet ze erg wennen aan de blikken die ze allemaal krijgt. Ze kunnen enorm staren. We lijken wel van Mars te komen. Misschien moet ze toch nog maar even als Tante Pollewop door het leven…