Desert Storm

Van Persepolis gaan we richting Kerman. Daar willen we na een paar nachten wildkamperen een hotelletje nemen en we willen daar ook eens even kijken wat er toch met de linker voorband is. Rein pompt hem nu elke morgen puffend op. Als we in Kerman aankomen is het al donker. Verkeersdeelname wordt hier dan nog lastiger, aangezien de mensen met stadslicht, gekleurd licht of meestal helemaal geen licht rijden. We vinden een hotel dat veel buitenlandse groepen ontvangt en dat tevens populair is bij overlanders. Bij het opdraaien van de parkeerplaats zien we een brakke Defender staan, helemaal beplakt met stickers van over de hele wereld. Met een zwarte marker staat op het plaatwerk welke landen in wat voor jaartal zijn bezocht. Na er een paar keer omheen te zijn gelopen, concluderen we: dit zijn mensen die al 6 jaar onderweg zijn en die Europa, Afrika, Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Azië hebben bereisd met deze Landrover. Wow! In het hotel ontmoeten we de mensen die bij de auto horen: Gundeger en Helga. Ze komen oorspronkelijk uit Oostenrijk, ‘wonen’ in Zuid-Afrika en hebben hun kinderen in Frankrijk opgevoed. Gundeger is 72 en Helga is 67 jaar en dat maakt het voor ons zeer bijzonder. Ze zijn al 6 jaar met de auto onderweg en echt bijna overal geweest. Af en toe nemen ze het vliegtuig terug om wat familie en vrienden te zien. Ze zijn nu onderweg naar Europa om kerst met hun kinderen en kleinkinderen te vieren. Vooral Gundeger ziet op tegen het koude weer. We vragen ze hoeveel kinderen en kleinkinderen ze hebben en het aantal kinderen weten ze nog wel, maar bij de kleinkinderen wordt het toch kibbelen over of het er nu 4 of 5 zijn. Dit hebben wij nog nooit meegemaakt, mensen die zo ver van de geraniums verwijderd zijn. We gaan met ze naar de eetzaal en onder het genot van een zeer vreemde Perzische maaltijd kletsen we verder over van alles en nog wat. Hun verhalen uit alle hoeken van de wereld zijn fantastisch en we krijgen enorme zin om verder te reizen. Ze hebben zelf ook een bandenprobleem, dus we spreken af dat we de volgende dag samen naar een bandentoko gaan om de boel te laten fiksen. De volgende dag vinden we een bandenshop en met handen en voeten maken we duidelijk wat het probleem is. Een tubeless band is naar de klote en daar willen we graag een tube in hebben, plus twee reservetubes voor onderweg. Het wordt een heel spektakel en er staat een mannetje of acht om de auto heen. Ze willen alles weten, staan te debatteren en lachen veel (vermoedelijk om mijn verschijning. Net iets te kort shirt en die gekke oranje lap over de kop). Ik loop nog maar eens naar de auto om één van de banden te inspecteren. Ik kan maar moeilijk begrijpen waarom de band lek is. We rijden wel redelijk vaak off-road, vooral als we een kampeerplek zoeken, maar Rein rijdt dan erg rustig en meestal alleen over zand en stenen. Ik voel aan de band en ontdek een soort stekel. Die hadden we al wel eerder gezien op een kampeerplek waar we dwars door stekelstruikjes hebben gereden. Niets bijzonders. Dachten we. Ik pak een stekel bij het uiteinde en trek er zachtjes aan. De stekel blijkt zo’n anderhalve centimeter in de band te zitten en bij het uittrekken hoor ik ‘psssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssst’. Ik haal Rein erbij en bij nadere inspectie blijken zeker twee van de banden redelijk gevuld met stekels. Dat worden dus twee tubes in de banden en twee reservetubes voor onderweg. Alles wordt uiteindelijk gefikst en 80 dollar lichter verlaten we de winkel. Een Iraniër, die notabene in Nederland woont en hier bij zijn vrouw en kind op bezoek is, heeft nog 15 dollar van de prijs af kunnen lullen. De band van Gundeger en Helga is ook geplakt, dus tevreden keren we terug naar het hotel. We willen de volgende dag naar Kaluts, een plek in de woestijn waar water en wind bijzondere zandformaties moeten hebben gevormd. We willen nog één keer onder de sterren slapen voor we naar Pakistan gaan en de woestijn lijkt ons een prima plek. De volgende morgen komt Gundeger vragen of we het leuk vinden als hij en Helga met ons meegaan. Ze hebben al een tijdje niet meer gekampeerd en het lijkt Helga ook wel fijn ff zonder die lap te lopen. We vinden het een eer als ze met ons meegaan en een uur later vertrekken we. We zijn de stad nog niet uit of Carlos hangt helemaal over naar mijn kant. We stoppen en ja hoor: de band die gisteren van een tube is voorzien, is nu al zo plat als een dubbeltje! Prutsers… Gelukkig hebben we nog twee reservewielen, waarvan één met een velg die we van onze 4 x 4 specialist uit Zutphen hebben gekregen. Hij heeft aardig wat aanpassingen aan onze auto gedaan en over het algemeen zijn we er niet tevreden over. Maargoed, dit wiel hebben we wel mooi en opgewekt maak ik de sjorbanden los en slinger ik het wiel van het dak. Met een routine alsof ‘ie de hele dag niets anders doet, verwisselt Rein het wiel en na enige tijd kunnen we verder. Tenminste, dat denken we. Rein zet ‘m in z’n één, haalt de handrem eraf en geeft gas. We horen het geluid van wringend staal en de auto komt geen meter vooruit. Wat is dit nu weer? Rein stapt uit en heeft gelukkig snel in de gaten wat het probleem is; die 4 x 4 kneus heeft de verkeerde velg meegegeven en deze staat nu strak op de remklauw. We hebben ons lang ingehouden, maar nu gaat er toch echt een mailtje richting Zutphen met al onze ongenoegens! Nadat we het andere reservewiel erop hebben gezet, gaan we verder. We komen in een prachtig landschap terecht, waarin we langzaam klimmen naar 2650 meter en daarna in rap tempo afdalen naar 300 meter. De wind wordt warm en er is geen enkel plantje meer te bekennen. We passeren een bord met de tekst: ‘Welcome to the hottest area of the world’ en een pijl erbij met 40 kilometer en ik lach tevreden. We zijn nu echt 40 kilometer verwijderd van de heetste plek op aarde! Deze plek ligt op -50 meter en er is in 2005 de hoogste luchttemperatuur ooit gemeten: 70,7 graden Celsius! We rijden door en aan de horizon doemen de meest vreemde vormen van zand op. Het lijkt wel alsof hier een reus met een schep in de weer is geweest. Hij heeft hier vreemde zandkastelen gebouwd en daarna heeft de wind er nog fijn zand in golfjes tegenaan geblazen. Hier gaan we kamperen en wachten tot het licht van de zonsondergang ons de zandvormen in volle glorie laat zien! We vinden een perfect plekje tussen twee zandformaties in en we zetten onze tenten op. 48 jaar huwelijk en 6 jaar op elkaars lip in de Landrover maken dat het opzetten van de tent van onze vrienden gepaard gaat met het nodige gekibbel. Rein en ik moeten er erg om lachen en stellen vast dat het met ons gekibbel nog wel meevalt. We nodigen de Oostenrijkers uit voor het eten en vegen alle groenten en pasta die we hebben op een hoop en koken er een lekker prutje van. Gundeger komt met een fles gin aanzetten en onder een dak van sterren kletsen we honderduit. Om een uur of tien gaan we de tent in en ik bedenk me wat een geluk ik heb: een jaar op reis naar weet ik veel waar met de liefste man die ik ken. Desalniettemin slapen we slecht. ’s Nachts begint het behoorlijk te waaien en omdat we met onze daktent aardig wat wind vangen, gaat de hele auto heen en weer. De volgende morgen staan we vroeg op en ruimen we de auto op.Daarna nemen we hartelijk afscheid van Helga en Gundeger en we hopen hen ooit nog weer te zien. We gaan naar Bam, de laatste stop voor we naar de grens rijden. Deze plaats is 5 jaar geleden getroffen door een aardbeving die aan 27000 mensen het leven heeft gekost. Het was ooit de parel van Iran met een prachtig oud centrum, waar veel toeristen op afkwamen. Dit centrum is voor 80 % met de grond gelijk gemaakt. We rijden de stad binnen en de sporen van die verschrikkelijke decembermorgen in 2003 zijn nog overal zichtbaar. Het is één grote rommelige bouwput en de mensen op straat zien er wezenloos uit. Magere gezichten en holle blikken. Dit hebben wij in Iran nog niet gezien. Iedereen kijkt naar ons en velen begroeten ons, maar toch voelt alles wat grimmiger dan anders. We zitten nu nog 400 kilometer van de grens en van hier tot de grens is het domein van drugssmokkelaars. We menen hier op straat ook junkie-achtige types te zien. De mensen zijn nog steeds vriendelijk, maar je ziet het leed in hun ogen. We arriveren bij het guesthouse dat tijdens de aardbeving volledig is verwoest, maar wordt herbouwd met buitenlandse hulp. In de review staat dat de eigenaar super gastvrij en vriendelijk is. Maarja, onze Lonely Planet is vier jaar oud en we treffen een aardige, maar niet zo’n gastvrije eigenaar. We moeten 20 dollar betalen voor een kamer met twee ultradunne matrasjes op de grond, vieze lakens, een koude douche en een lamp die blijft flikkeren als je hem uitdoet. We zijn het hier niet mee eens en zoeken de volgende dag een ander hotel. We laten de lekke band repareren en dat gaat ditmaal snel en goed. Tevens laten we de diverse oliepijlen van Carlos checken en slaan we wat proviand en water in voor de rit door Pakistan. We hebben van diverse reizigers die net uit Pakistan kwamen, gehoord dat het allemaal wel meevalt daar en dat je op spannende plekken een escorte krijgt. Gundeger en Helga zijn zelfs naar het noorden geweest en beschouwen die trip als één van de mooiere van hun leven! Helaas bereikt ons nu wel het nieuws dat Pakistan getroffen is door een aardbeving ten noordoosten van Quetta. We reizen via Quetta en we moeten dus maar zien hoe dat er nu bij ligt. In ieder geval gaan we morgenochtend om 6 uur vertrekken. We krijgen waarschijnlijk een escorte tot aan de grens, dus veiliger kunnen we niet reizen!

Een kleine, hilarische toevoeging: na het schrijven van dit verhaal gaan we onze was ophalen in Bam. Het hotel waar we nu in zitten, ligt een eindje buiten de stad, dus we nemen Carlos mee. We willen net in de auto stappen als de receptionist op ons af loopt. ‘Escorte’, zegt hij. Wij schudden ons hoofd. Tuurlijk niet! We hebben gisteravond de hele avond door Bam gelopen en er was niks aan de hand. ‘Dangerous in Bam’, begint die gozer weer. ‘No’, zeggen wij. Maargoed, het is duidelijk dat hij ons niet alleen laat gaan en we krijgen een agent met revolver en twee soldaten met AK-47 (!) mee in een pick-up. Ze rijden de hele tijd pal achter ons en Rein wordt er erg nerveus van. We voelen ons enorm opgelaten, want naar onze mening is deze escorte volkomen overbodig. We zijn nu weer terug in het hotel en liggen helemaal dubbel van het lachen. In ieder geval was de agent niet corrupt: de twee dollar die we hem in zijn hand drukten, weigerde hij resoluut…