Naar Iran

ALLEREERST: DAG LIEVE MENSEN! WE ZIJN HELAAS NIET PER TELEFOON OF SMS TE BEREIKEN IN IRAN. HELAAS, DAT KOMT WEL WEER...

En dan nu het verhaal.

Naar Iran

We hebben ons goed voorbereid om naar Iran te gaan. Maaike heeft nieuwe kleding aangeschaft plus oranje hoofddoek en we hebben gouden ringen gekocht alsof we een getrouwd stel zijn. Eén ring ben ik al kwijtgeraakt, is me van de vinger gevallen tijdens het proefdraaien. Het is verschrikkelijk, zo’n ring. Halsoverkop een nieuwe gehaald. Mooi Turks goud, het blinkt en na een paar weken lijkt het nergens meer op. Hij hoeft gelukkig ook maar een paar weken mee te gaan. We hebben de auto op de kop gezet op zoek naar onzedelijke plaatjes en lectuur die niet door de islamitische beugel kunnen. Een cd-hoes van Amy fuckin’ Winehouse kon volgens ons niet en we hebben de foto’s vernietigd. Voor de rest is alles wel opgeschoond. Nog even de laatste lira’s omwisselen naar dollars en op naar de grens. We krijgen nog een mooi bosje bloemen mee van Messid, de camping-eigenaar (waarvan ik vind dat hij veel weg heeft van Vari van café Murphy’s).
Bij de grens van Turkije begint het met een hokje waar een man druk staat te gebaren. Wie is die man nu? Werkt hij hier of wekt hij alleen die indruk? Hij gaat ook weer mee naar het andere hokje 300 m verder. Daar staat een kluwen mensen om het hokje heen. De man wil onze paspoorten, maar dat wil ik niet en ik ga zelf tussen de mensen staan. Er komt gelukkig geen andere auto of bus bij, waardoor de groep mensen langzaam oplost. De douanebeambte in het hokje zit achter een computer waar hij zowaar gegevens naar voren haalt die ook nog corresponderen met hetgeen wat in onze passen staat. Na een stempel kunnen we verder. Er waren mensen die geen stempel kregen en die gingen met een bedroefd gezicht terug. Net als bij ganzenbord: terug naar start. Bij het volgende hokje moet het duidelijk worden dat de auto die het land in is gekomen er ook weer mee uitgaat. Dat betekent van het ene hokje naar het andere hokje heel ergens anders en dan weer terug naar het eerste hokje. Foutje: een mannetje overgeslagen die alleen een stempel zet en dan een handtekening. Daar nog even langs gegaan en we zijn klaar voor de Iranese kant. Dat kan pas als er ruimte is en het is vol. Er moeten eerst twee hekken open, een Turkse en een Iranese met daartussen een meter niemandsland. Na een tijdje gaat het een stukje open en drie rijen dik wil zich er in één keer doorheen persen. Het lukt ons net voor onze Zweedse vrienden naar binnen te rijden.Hier begint het allemaal opnieuw; mannetjes en militairen achter een bureau en hier en daar wandelen ze op en neer. Gelukkig is het Ola (zweed) die zijn en onze papierkraam begeleidt en die goed op de hoogte is van waar de stempels gezet moeten worden. Ook wimpelt hij twee gasten af die 50 euro de man willen hebben voor gedane zaken. Hij heeft een tijd in Rusland gewerkt voor buitenlandse zaken en veel gereisd. Onze wegen scheiden hier weer. Zij gaan naar het westen en wij naar de Kaspische zee. We nemen hartelijk afscheid van elkaar. We kunnen Iran in. Eerst nog een verzekering afsluiten, want lopende verzekeringen dekken geen rit na Turkije. Nog een hokje waar we een opstopping veroorzaken en we zijn echt in Iran. Nu pas realiseren we ons dat we niet echt gecontroleerd zijn. Geen vragen, geen auto uitpakken. Helemaal niets en daar hadden we wel rekening mee gehouden. Amy hebben we voor niets verscheurd en achtergelaten in Turkije. Maaike heb ik ook achtergelaten en nu zit tante Pollewop naast me. Ze kijkt me bedroefd aan met een oranje sjaal om de nek en hoofd. Ze lijkt wel een snelkookpan die op springen staat. In wat voor land zijn we terecht gekomen?
Alles lijkt anders; mensen, huizen, auto’s, en benzinepompen. We willen diesel tanken, maar ze verkopen geen diesel. Alleen benzine. We rijden en rijden en dan zien we een pompstation voor vrachtwagens en proberen het hier. Tank en reserve-jerrycan vol, zo ongeveer 80 liter diesel. Kosten: 10.000 Reaal. Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt? Omgerekend is dat 0,70 euro, oftewel 1 dollar. Nog nooit de tank in mijn leven zo goedkoop volgegooid! We hebben dan wel 100 euro tegen een slechte koers omgewisseld op het douane terrein, maar dit maakt alles goed. We rijden door tot Tabriz, een stad met 1,2 miljoen inwoners en proberen een weg te vinden naar het centrum. Tot nu toe staan de borden geschreven in Farsi met vaak een engelse vertaling. Ook het stadscentrum, maar na een tijdje rijden zien we niets meer. We rijden heen en weer, op en neer en ik rij maar een beetje op gevoel. We zijn na een tijdje helemaal de weg kwijt. Maar dan ook helemaal. Maar eens gaan vragen en wie spreekt er een beetje Engels? Er komen mensen van alle kanten die je willen helpen. Heel veel non-verbale communicatie en elkaar aankijken totdat er een man komt die wat Engels spreekt. Die wil wel voor ons uitrijden naar het hotel dat we hebben uitgezocht. We rijden en rijden door donkere steegjes, straatjes en boulevards met winkels. Het was een hele lange rit door dit verschrikkelijke verkeer. En we kwamen precies voor het hotel uit. De man was blij dat hij ons kon helpen. Fantastisch, wat een aardige lui heb je hier! We zijn twee nachten in Tabriz gebleven, de stad wat verkend en wat culturele shit bekeken. En heel veel zandvrouwtjes gezien. Het is echt waar: bijna iedere vrouw loopt hier met een zwarte lap over de kop. Het ziet er niet uit en wat zal dat zweten. We krijgen echt medelijden met het vrouwelijke geslacht. En de kerels lopen er gewoon bij. De jongeren zelfs hip. Je ziet ook jonge vrouwen die de zwarte lap wat minder over hun hoofd trekken, dat is hip en gewaagd hier en soms hebben ze zwart voor een ander kleurtje ingeruild. Nog hipper. Het is niet te filmen en soms zitten er van die verbitterde vrouwen tussen en die kijken zuur. Maaike voelt zich helemaal bekeken. Ze heeft een gewone broek aan met bergschoenen eronder en een oranje lap over haar hoofd. We dachten dat wij de toeristen waren, maar nu blijkt dat we zelf de toeristische attractie zijn. Maaike lijkt wel een filmster en haar lengte zal ook meespelen. Ze zijn hier een stuk kleiner. Maaike klaagt goed over al die aandacht en hitte. O ja, ze moet ook nog lange mouwen. Maar wat dacht je hoe het voor mij is? Ik krijg helemaal geen aandacht van de mensen en ik heb niets te zien. Al het vrouwelijk schoon wat er dan misschien is, loopt onder een zwart laken. Verschrikkelijk!
Even wat anders. De mensen zijn hier beschaafd, behulpzaam en komen over als rustige mensen, maar als ze in een auto kruipen, is daar niets meer van over. Je moet het echt meemaken. Het is pure anarchie. Het rijdt door elkaar, staat overal stil en rijdt door rood. Het is waanzinnig, vraag het maar aan Maaike. Is er ruimte voor een auto, dan proberen ze hier op zijn minst met drie auto’s tegelijk het gat te vullen. Gek is het dat ze geen krachttermen bezigen, hun middelvinger niet gebruiken en ook niet wild gebarend achter het stuur zitten. Als voetganger ben je je leven ook niet zeker. De Great Rocky Horror Show. Als je wilt oversteken, zoek je een zandvrouwtje die ook oversteekt en daar ga je naast lopen, maar zorg wel dat zij aan de kant van de aanstormende auto’s loopt. Ze hebben zich er heel goed in getraind om aan de overzijde te komen. Geheel in het zwart val je natuurlijk ook wel goed op. Dan heb je nog het gevaar van koeien op de weg, trekkers op de autobaan die op de vluchtstrook rijden, maar die wordt geblokkeerd door een picknickende familie. En als je met een Iranees praat en je zegt er wat van, doet hij het af met ‘het valt toch nog wel mee’. Ik kan er nog wel een uur over doorgaan.
Van Tabriz willen we naar de Kaspische zee via Ardabil, een boerencentrum. Vrachtwagens met vee, wol, hooi en stro; alles komt voorbij. In de dalen waar nog een stroompje loopt, wordt veel verbouwd: watermeloenen, tomaten, kleine komkommers, appels en citroenen. Het is moeilijk te snappen voor mensen zoals wij, die uit zo’n groen en nat land komen, dat je hier in een soort droge puinbak überhaupt wat kunt verbouwen en vee kunt hoeden. Het is nu dan wel de droogste tijd van het jaar, maar in de winter sneeuwt het hier en is het erg koud. In de zomer is het bloedheet, zo’n 50 graden. Het is niet goed voor te stellen dat je 70 miljoen mensen kunt voeden en van water kunt voorzien.
Van Ardabil, wat nog op 1500 meter hoogte ligt, gaat het erg snel naar beneden en we merken dat het groener en groener wordt. Over een afstand van 50 kilometer gaan we van een voor ons woestijnlandschap naar een tropisch moessonklimaat. Komende van boven gaan we letterlijk door de wolken en dalen we af naar de Kaspische zee, waar het regent, broeierig is, waar rijst verbouwd wordt en theeplantages zijn. Het is zo’n verrassing! Dit hadden we nooit verwacht, we kunnen er niet over uit. De kust is niet zo mooi; geen mooie witte stranden, maar veel stenen en het water is troebel. Dit is een vakantiebestemming voor de Iraniërs, niet om het strand, maar om de regen en het groen. Langs de kust rijden we naar Rasht. Het regent voortdurend. De dag er op gaan we naar Masuleh, een dorpje in de bergen wat al zo’n duizend jaar bewoond wordt. Het is letterlijk tegen de berg aangeplakt en het is een toeristische attractie voor de rijkere bewoner van Teheran. De paden die er lopen, zijn de daken van de onderburen. Het is heel pittoresk. We hebben er een heerlijk ontbijt met brood uit de potoven en verwonderen ons over de moderne mensen die er rondlopen. Nog wel met hoofddoek, maar niet zwart en heel open, met veel make-up. En we kunnen engels met ze spreken, wat ook heel prettig is. Diezelfde dag rijden we weer door de wolken naar boven en komen we weer in het vertouwde maanlandschap terecht. Ook heel mooi: alle kleuren van de verschillende steensoorten en zand. We zoeken er een mooi plekje om de nacht door te brengen in een dal zo stil en rustig. We kunnen weer fijn naast elkaar slapen in ons daktentje! Iets wat in de Iranese hotels erg moeilijk is…