Snowcap!

Van Nemrut Dagi gaan we in één streep naar Diyarbakir, een Koerdische stad met ongeveer 700.000 inwoners. We hopen hier een ziekenhuis te vinden met lui die wat engels kunnen. De knoop in mijn nek- en schouderspieren is al een week of twee pijnlijk en ik wil wat pillen. Ook moeten we nog een Hepatitis-B vaccin zien te scoren, opdat we levenslang beschermd zijn. We nemen een hotelletje dat in de Lonely Planet als vrouwvriendelijk staat vermeld en we gaan op zoek naar een restaurantje. We vinden een toko waar iemand zowaar een woordje engels spreekt en we kunnen hem duidelijk maken dat Rein niets met oogjes eet. Dus ook geen kip. En nee, ook geen vis. Het wordt een klets brood met gesmolten kaas en, jawel, een salade van ui, tomaat en komkommer. Bedoelen ze dit met de wittebroodsweken? Zo langzamerhand zijn we wandelende broodkloeten en vooral ik begin last te krijgen van keutels die de hele dag kopjes geven, maar die lekker in de darmen blijven hangen. We zien al gauw dat het in het restaurant de bedoeling is dat we boven zouden gaan zitten. Ik ben beneden de enige vrouw en naast mij is de enige lege stoel. Niemand durft naast me te zitten… De volgende dag gaan we op zoek naar een ziekenhuis. De Ramadan is voorbij en Bayram (3-daagse suikerfeest) is van start gegaan. Het blijkt dat we midden in de wijk met klinieken, ziekenhuizen en apotheken slapen. Er zijn maar een paar apotheken open. We lopen er eentje binnen en ik wijs naar mijn nek en probeer er een pijnlijk gezicht bij te trekken. Ze pakken een tube zalf van het schap, maar de bijsluiter is in het Turks, dus we besluiten eerst maar naar de kliniek aan de overkant te gaan. Niemand kent daar engels, dus ik voer dezelfde act op. Al gebarend maak ik duidelijk dat ik medicijnen wil tegen de pijn en voor de ontspanning. Een paar tellen later staat er een verpleger met twee ampullen en een spuit klaar. Dan zou ik er in één klap vanaf moeten zijn, gebaart de arts. Ik zeg: “no, no, no! Pills, not an injection”. Ik zie in gedachten die spuit met ongetwijfeld een paardenmiddel al in mijn nek verdwijnen en de rillingen lopen over m’n rug. Gelukkig ziet de arts dit en hij schrijft me wat pillen en een zalfje voor. Nu nog het Hepatitis-B vaccin. Met handen, voeten en ons Turks woordenboekje wordt ook dit duidelijk en de arts zegt dat we daarvoor naar het staatsziekenhuis moeten. Okidoki, doen we! Eerst halen we m’n medicijnen bij de apotheek en vragen ook daar naar het vaccin. En verdomd, ze hebben er eentje keurig in de koelkast liggen. Precies wat we nodig hebben! Toch maar eerst naar het staatsziekenhuis. We kunnen maar één ingang vinden, maar dat lijkt meer op de eerste hulp. We lopen erheen en belanden midden in een aflevering van ER, maar dan op z’n Turks. Ambulances voeren gewonden aan en binnen rijden, kruipen en strompelen de zieken rond. De één is er nog beroerder aan toe dan de andere. We voelen ons enorm opgelaten.We komen immers voor een betrekkelijk eenvoudig vaccin en liggen niet direct op sterven. Wanneer de artsen en verplegers ons in de gaten krijgen, worden we meteen geholpen. Alle echte zieken hebben even pech, want wij zijn er en wij zijn erg belangrijk. We krijgen er een rode kop van. Na een paar minuten wordt duidelijk dat we hier beter niets kunnen laten doen. Een arts zegt: “This is a bad hospital. No good. Go to Veni Vidi Hospital. Very Good”. Daar komen we dus net vandaan, dus we gaan weer terug. Gelukkig kunnen de stervenden weer geholpen worden. We gaan eerst langs de apotheek om de vaccins te scoren. Ze hebben er maar eentje, maar na een telefoontje arriveert er een kwartiertje later nog één. Nu nog even naar Veni Vidi aan de overkant om de injecties te laten doen en klaar is Kees! Ook weer geregeld. We blijven nog een nachtje in Diyarbakir en maken een wandeling over de stadsmuur. Ze hebben daar 6 kilometer stadsmuur, waar je overheen kunt lopen. Van daaraf kun je de mensen en het leven mooi bespieden. Het ziet er erg armoedig uit en bijna alle kinderen spreken je aan en vragen op een zeer irritante manier om geld. Alle kinderen lopen met speelgoedgeweren. Dat schijnt bij Bayram te horen. Het lijken verdomme wel kindsoldaten. Het heeft iets beangstigends, zeker als je weet dat dit tot voor kort het episch centrum van de PKK was. De 5% Turken die er in deze stad woont, is soldaat of politieman.
De volgende dag zetten we koers naar het Van meer. Mijn nek wordt nog niet beter, dus we besluiten nog twee nachten in een hotel te slapen (lees: slaaphok, haha!). Het meer ligt namelijk op 1700 meter en dat is ’s nachts in de tent behoorlijk fris. Niet goed voor de spieren en gewrichten… Bij het meer ligt Nemrut Dagi, een inactieve vulkaan (ja, dezelfde naam als die berg met die koppen, maar een totaal ander ding). We lezen dat er een weg naar boven is (bijna op 3000 meter) en een weg naar beneden in de krater, waar een aantal kratermeren zijn. Vroeg in de ochtend kruipen we de vulkaan op. Erosie heeft hier de vrije hand en gedeeltes van de weg zijn half weggeslagen. Eenmaal boven heb je een prachtig uitzicht over het Van meer en over het kratermeer in de vulkaan. Wow! We nemen elk weggetje dat er in de krater is en komen buiten twee schaapherders met hun kudde en vier fietsers (!) niemand tegen. Het is een prachtige setting. Het water van het grootste kratermeer is kraakhelder en de stilte in de krater is verbluffend. We brengen wel vijf uur rijdend en wandelend door en besluiten dan weer naar boven te rijden. Als we bijna boven zijn, zien we onze eerste snowcapped mountain boven de kraterrand uitsteken. Whoepie!
We overnachten in een plaatsje aan de noordkant van het Van meer en besluiten de volgende dag naar Dogubayazit te rijden; onze laatste stop voordat we naar Iran gaan. Onderweg spelen we zoek-de-schat: achter elke heuvel zou het hoogtepunt van de dag zichtbaar kunnen worden. Agri Dagi, oftewel Mt. Ararat. Met zijn 5137 meter de hoogste berg van Turkije en ook een beroemde. Hier moet immers die verrekte ark van Noach liggen, alleen niemand weet waar. Het moet een Kilimanjaro-achtig gezicht zijn en ja hoor… Het is fantastisch! Een relatief solitaire berg met twin peaks, waarvan de hoogste top helemaal onder de sneeuw zit. Dit zijn de mooie dingen van het leven!
We zijn benieuwd of de Zweden met hun Landrover en vier kinderen er al zijn en als we de camping oprijden zien we ze al staan. Ze zijn de dag ervoor gearriveerd en al druk aan het vegen, wassen, douchen, bloggen etcetera. Iets wat wij de komende dagen ook gaan doen. De camping wordt gerund door een gepensioneerde Nederlander en een Koerd. Zij hebben elkaar in dit afgelegen oord gevonden en zijn een camping begonnen. Gisteravond hebben we een paar biertjes met ze gedronken en leuke gesprekken gevoerd over het leven hier. Aardige mensen! Het zijn voorlopig natuurlijk onze laatste biertjes, want in Iran wordt alleen binnenshuis bij Armeniërs alcohol toegestaan. Voor de moslims louter thee! Op de camping staat ook nog een mooie oude Mercedes overland-truck met Nederlands nummerbord. Hij blijkt van een stel te zijn die huis en haard hebben verlaten en alles hebben verkocht om te gaan reizen. Het zure is dat de man hier 5 weken geleden heel ernstig ziek is geworden en nu in het ziekenhuis ligt. Waarschijnlijk kanker of een bacterie in het bloed. Heel naar… Rein heeft het raampje van hun truck nog dichtgedraaid. Ze zijn waarschijnlijk halsoverkop vertrokken… Voor ons gaat het leven gewoon verder en waarschijnlijk gaan we morgen de grens over. We weten niet hoe het communicatie-technisch in Iran gaat, maar dat zien we wel. De ambassade is in ieder geval op de hoogte van onze komst en wanneer we kunnen, kruipen we achter het internet. We hebben er veel zin in en zijn erg benieuwd naar de mensen en het landschap. Tot later!