Verder naar het oosten

Van Goreme (Cappadocia) vertrekken we naar het oosten richting rivier de Eufraat . Het mooie landschap van Cappadocia wordt snel ingeruild voor hoogvlakte met geoogst graan. Het land ziet er erg droog uit. We passeren Kayseri, een grote stad met meer dan 800.000 inwoners. Zoals iedere grote stad in Turkije niet bijzonder mooi met bijna alleen hoogbouw. Maar ze geven veel van de nieuwe flats vrolijke kleuren en die kleuren verlopen. Op een afstand zijn het best vrolijke flats. Verder naar Gurun en daarna richting Divrigi. Het landschap verandert weer. Hoogland, maar dan tot 2000 meter. We rijden over passen van 1800 meter en het lijkt wel of we op de maan of mars geland zijn; heuvelachtig en totaal kaal op een verdwaald geel grasje na en geen mens te bekennen. Als je wat lager komt, zie je weer wat begroeiing en dorpjes of een klustering van huizen. Een beetje alpen-achtig gebouwd. Het ziet er wel troosteloos uit. Je snapt niet wat een mens hier nog te zoeken heeft; erg droog en heel heet in de zomer en stervens koud in de winter.
Als je hier dorpjes en steden in rijdt, zie je een heel ander slag mensen als in de grote stad en langs de kust. Hier is het platteland en de gezichten van mensen doen je meer denken aan de Turkse bevolking van Deventer. In winkels doen ze opgewonden en druk over een pak thee. Ze parkeren dubbel in de winkelstraat en toeteren als het niet opschiet of als het maar net groen is. Dit beeld herken ik ook als ik over de Rielerweg fiets. Het is hun aard. Je moet er echt om lachen als je het voor je ziet. Er staat een man bij de kassa en hij is wat vergeten en maakt een enorme drukte. Ja, mannen doen gek genoeg de boodschappen en de vrouwen zitten liever thuis of zo. Mannen lopen in groepjes over straat en praten veel of zitten in een theehuis bij mekaar te kleppen. Dat zie je ook onder de oudere Turkse bevolking in Deventer. Je vraagt je soms ook af wat ze van de westerling en zelfs van de moderne Turkse landgenoten wel niet denken en zeker voor vrouwen zijn die blikken niet te doorgronden. Zijn de verhalen van de ex-landgenoten die op vakantie komen wel objectief of zijn het verhalen die niet vertellen hoe onze cultuur in elkaar zit? Natuurlijk is er hier al heel veel veranderd; er vindt hier een grote trek naar de stad plaats. We worden trouwens wel overal vriendelijk en behulpzaam ontvangen. Soms denken we wel dat we iets meer betalen dan de bevolking hier en dat vooral op plekken waar meer toeristen komen.
O ja, op zoek naar de Eufraat. De wegen worden dirtroads op en neer van hoog naar laag en het tempo is er helemaal uit. Gemiddelden van 20 en 30 km per uur, maar heel mooi en heel stil. Als je even stilstaat, is er gewoon niets behalve natuur en dan kun je je erg klein voelen. Uiteindelijk komen we bij een kloof, waar helemaal onderin de Eufraat door kronkelt. Geweldige blik over de rotsen; een giga puinbak en een heel smal weggetje. Maaike heeft het er moeilijk mee. Ze klimt op rotsen en springt van bergen af, maar rijden door de bergen vindt ze echt heel eng en je hoort haar puffen. En nu nog een kloof zo diep en steil, maar gelukkig, ze hebben tunnels gehakt. En dan niet een paar kilometer stukje tunnel stukje weg, maar meterslange tunnels met gaten aan de zijkant: een soort raam of gat waar ze het puin naar beneden hebben laten donderen. Zie foto’s. De volgende James Bond kunnen ze hier zo opnemen, compleet met bloedstollende achtervolgingen. Ik fantaseer er maar op los… Uiteindelijk komen we bij het dorpje Kemaliye uit. Letterlijk tegen de berghelling aangeplakt. Hier weer hele andere huizen van hout. De kloof waar de Eufraat door gaat, wordt breder en breder komt in een groot stuwmeer terecht. We gaan naar de andere kant van het meer en zoeken een plekje om te kamperen. Eerst boven op een berg, maar de lucht betrekt en we zien een geweldig onweer op ons afdenderen, dus we rijden een dalletje in. We zijn net op tijd voor het onweer en de plensregen. De droge aarde wordt een vette kleilaag en als je loopt, heb je gelijk plateauzolen en je bent een kilo of 2 zwaarder. Eerst maar slapen. Hoe kom je met die bagger in de tent en stel je voor: je moet ‘s nachts pissen. En het regent dat het giet. De volgende dag opbreken als alles nat is en er nog meer bagger aan alles kleeft en het blijft regenen. Met moeite komen we weg. Carlos glijdt letterlijk van de modderpaden af; het lijkt wel varen. Maaike vraagt me nog angstig of niet naar beneden donderen. Nee, we glijden! Wat was ik blij om weer op verharde weg te rijden. De auto was een kleimassa aan de onderkant. Eenmaal op asfalt zag het er stoer uit, jongen!. We willen naar Elazig, maar het duurt lang en het schiet niet op. Het regent en het gaat erg steil berg op en af. Vraag Maaike maar. Ze krijgt er pijn van in de nek. En ik rij nog geen 20 a 30 km p/u!
Je ziet steeds meer militaire posten langs de kant van de weg en soms roadblocks. Kleine keetjes met zandzakken voor de deur. Niet vanwege de hevige regenval. En zwaar bewapende, vriendelijke militairen die graag hun engels willen verbeteren en die achteraf toch niet verder komen dan goodbye en hello. Staan gewoon een jaar of meer hun tijd te verdoen met dienstplicht in een of andere uithoek van het land. Gezellig. Je ziet hier ook steeds meer mannen die solidair zijn met hun vrouwen. Alleen dan in de zin dat ze een theedoek of Arafat-sjaal om hun hooft heen hangen. Het staat ze goed en paars is geloof ik de laatste mode; je ziet er veel van. We komen nu echt in Koerdisch gebied.
De volgende dag gaan we naar Nemrut Dagi, een berg van 2100 m waar een koning zo’n 2000 jaar geleden zichzelf heeft verheven tot een god. Hij liet goden uithakken uit steen en zichzelf ook. Die liet hij op een rij zetten aan weerskanten van de top en daartussen liet hij een berg kapotgeslagen stenen storten. Het is werkelijk niet te filmen. Hij was goed de weg kwijt, wat een energie verspilling!. Nou, zeg maar van het padje. Na een aardbeving zijn de koppen eraf gelazerd, waar het geheel weer een stuk van opknapt. De koppen hebben we nog even recht gezet en nu kijken ze verdwaasd het dal in. Het uitzicht is wel fantastisch en het weer ook. De dag ervoor had het nog gehageld, we vonden de restanten er nog van. In het dal hebben we een Romeinse brug bekeken. Die was tot voor kort nog in gebruik. Het asfalt loopt door tot aan de brug, die helmaal gerestaureerd is en behoort tot de beter bewaarde bruggen uit de Romeinse tijd. Dit vind ik dan wel weer mooi. Bijna 2000 jaar oud en het staat er nog gewoon. Knap, heel knap. Als we nu allemaal zo degelijk gingen bouwen. Zie foto. Nou, Maaike maakt nu een lekker ontbijtje en het zonnetje schijnt weer. We staan hier geweldig. Vannacht was het helemaal helder en dan heb je een dak van sterren. De melkweg en wat satellieten die voorbij komen. Houden ze ons nog een beetje in de gaten. Op internet wat over de hypotheek-, Fortis- en energiecrisis gezien. Nu vergeten ze nog wat: het water op aarde droogt op. Je ziet het overal, maar een aantal goedbetaalde heren hebben alleen aan hun eigen uitkering gedacht en zijn net zo bezig als die koning die al dacht dat hij god was…