Off-season genieten

Ephesus was vroeger een grote Romeinse handelsstad. Het is nu een van de beter bewaarde voorbeelden van een antieke stad en wij gaan er een kijkje nemen. Bij aankomst valt ons meteen op dat dit in het seizoen (lees: zomer) een toeristische hoofdattractie moet zijn. Dit kun je zien aan alle kramen met tapijten, potten en andere troep die de tourbustourist graag mee naar huis sleept. We hebben onderweg een lifter meegenomen uit Australië. Hij heet Diego en studeert in Oldenburg in Duitsland (de plek waar Rein’s broer woont…It’s a small world!). Met z’n drieën lopen we de site binnen en je wordt meteen verpletterd door de aanblik van een enorm theater. Dit theater biedt plaats aan wel 25.000 mensen en het leuke is dat er geen hek omheen staat. Je kunt er gewoon in en helemaal naar boven klimmen. Je hebt zo een perfect uitzicht over de rest van Ephesus. Even later volgt het tweede hoogtepunt: de bibliotheek van Celsus. De gevel van deze bibliotheek hebben ze uiteraard, net als de rest, onder het puin in brokken gevonden. Ze zijn er perfect in geslaagd de 3d-puzzel zo goed in elkaar te zetten, dat je echt een idee krijgt van hoe het totaalplaatje eruit heeft gezien. Zie de vorige lichting foto’s… Prachtig!
We droppen Diego langs de kant van de weg naar verder en zoeken een slaapplek. De volgende dag tuffen we een redelijk eind langs de kust. Het schiet niet erg op, want het is bergachtig en er zijn eindeloos veel bochten. We stoppen in Oludeniz en vinden een plekje op een camping die aan een lagune ligt. Ik lees dat er in dit plaatsje veel aan paragliding wordt gedaan en als we de volgende dag verder willen rijden, zegt Rein tegen me: “Vraag toch ff wat het kost en wanneer ze gaan”. Okidoki, doe ik. Om half twee en de prijs valt mee. Doen we! Met 8 piloten, 8 passagiers en 1 chauffeur tuffen we de berg op. Dit is bij uitstek de manier om van mijn rijden-in-de-bergen-angst af te komen. Tering! Vangrail plus asfalt wordt verruild voor zand, keien en een directe afgrond…Brrrrrrrrrr! Maargoed, we gaan van een berg springen en dat is toch wel 1 van mijn grote wensen. We gaan niet tot de top en stoppen ongeveer op 1000 meter. De gezichten van de piloten staan niet op vrolijk, want de wind is niet goed en het is te gevaarlijk om te springen. Van de 8 toeristen moeten er 2 een vliegtuig halen, dus de piloten willen hen liever wel laten springen, want dan hebben ze die buit alvast binnen. We wachten en wachten en wachten. Uiteindelijk kunnen de twee springen. De jongen gaat eerst en je ziet aan de vlucht dat het best gevaarlijk is. Het gaat verre van smooth. Nu mag het meisje, maar zij durft niet meer, omdat haar vriendje geen goede vlucht had. “Anybody else?”, vraagt de piloot. Niemand wil. Aangezien we van plan zijn de dag erop verder te gaan, bedenk ik dat dit m’n enige kans is op een vlucht. Enne, naar beneden rijden in die truck op dat keienpad lijkt me enger dan springen, dus ik zeg: “I’ll go!” Ik wordt aan mijn piloot geklikt en daar gaan we. Ik voel dat ook deze vlucht niet soepel verloopt. We flappen wat heen en weer en al vrij snel wordt de landing ingezet. Het maakt mij weinig uit, want het is een fantastische ervaring! Een uur later komt Rein naar beneden met de rest van de groep. Per truck, welteverstaan. Rein heeft de volgende morgen een vlucht tegoed en ik besluit voor de tweede keer te gaan. Om 7 uur zitten we in de truck naar boven. We gaan nu echt naar de top op ongeveer 2000 meter en ik merk dat de weg van gisteren er picobello bij lag vergeleken bij deze streep zand en keien die zich om de berg heeft heen laten leiden. Hierna is niets meer eng! Gelukkig is de chauffeur zeer ervaren en staan we 3 kwartier later op de top. We hebben beiden een fantastische vlucht van 20 minuten met fantastisch uitzicht over de bergen, de knetterblauwe zee en de lagune. Onderweg mag ik zelf sturen en de piloot vraagt me of hij wat kunstjes mag doen. Maar natuurlijk! Hoe gekker hoe beter. Als een gek laat hij de parachute dalen door keihard rondjes te draaien. Ik voel de g-krachten in mijn hoofd en ik wordt in mijn tuigje geperst. Supergaaf! Wow! Na een landing op mijn kont komt Rein op me af en zijn vlucht was gelukkig ook geweldig.
Op naar Olympos, het hippie-gebeuren temidden van de ruïnes. De weg ernaar toe is werkelijk schitterend. Witte rotsen, blauwe zee en de geur van naaldbomen. Olympos is een oord dat ’s zomers volgepakt zit met backpackers en Turkse hippies. Het is nu duidelijk off-season en we overnachten in een treehouse. De sfeer is relaxed en de setting waanzinnig; een pad leidt je door de overblijfselen van Olympos die compleet zijn opgegaan in het landschap. Half afgebrokkeld en half overwoekerd is het daar in alle rust wat het is. Ver van alle tourbusdrukte van Ephesus. Als je doorloopt, kom je op een prachtig keienstrand met op de achtergrond een mooi berglandschap. De volgende dag gebruiken we om wat te lezen als voorbereiding op Iran en de rest van onze trip in Turkije. Na het avondeten willen we Chimaera gaan bekijken. In Chimaera is een kluster eeuwig brandende vlammen te zien, die uit het rotsoppervlak van Mt. Olympos komen. Na een enorme klim arriveren we op de plek en het is echt een bizar gezicht; we zien wel een vlammetje of 20 en we ruiken gas. Men weet niet precies wat de samenstelling van het gas is, maar er zit zeker wat methaan in. Als het gas in contact komt met de lucht, ontbrandt het. In het donker rijden we het slingerpad berg op berg af weer terug naar Olympos, waar we ons nog even in het feestgedruis storten. De Turkse house-beat is vanavond niet de onze en na een paar halve liters gaan we naar ons treehouse om te pitten. De volgende dag regent het en dat is een aparte gewaarwording. We zijn immers gewend aan de zon en hoge temperaturen. We willen naar Cappadocia en we hopen daar in 1 dag heen te rijden. Het regent keihard en het zicht is slecht, mede omdat de voorruit van Carlos zo rechtop staat dat de blowers hem niet van z’n condens kunnen ontdoen. Rein komt er na een tijdje achter dat, als je de airco ff aanzet, de ruit in een vloek en een zucht helder is. Omdat het buiten niet warm is en een airco ook niet, stoppen we om ons in lange broeken en truien te hijsen. Toch redden we het om tussen waterplassen en gevallen rotsblokken naar Cappadocia te komen en net voor het donker vinden we mooi plekje om de tent uit te klappen. Pas de volgende dag, wanneer we al vroeg door het landschap rijden, zien we waarom er zoveel mensen naar deze plek komen. Het landschap is er waanzinnig en bestaat uit zandstenen rotsformaties in de meest bizarre vormen. De beroemdste zijn kegelvormig en op de punt ligt dan weer een steen. Het is net alsof die er door mensen zijn opgelegd. Maar afgezien van het prachtige landschap is Cappadocia ook beroemd om zijn ondergrondse steden en woningen en kerken die in de rotsen zijn uitgehakt. Die ondergrondse steden werden als toevluchtsoord gebruikt wanneer er weer eens een veldslag woedde. Mensen leefden soms maandenlang onder de grond. We hebben er een bekeken die 4 vierkante kilometer groot was en 8 verdiepingen had! Compleet met zeer ingenieuze systemen voor water en lucht. Waanzinnig. Cappadocia werd door vroege christenen ook gebruikt als schuilplaats om hun religie uit te kunnen oefenen. Vandaar de honderden in de rotsen uitgehakte kerken, die vaak vanuit prachtige valleien te bereiken zijn. Cappadocia lijkt wel een sprookje. Cappadocia lijkt de Befteling wel! We zijn erg blij dat de toeristenstroom weg is, dat we ongestoord kunnen wandelen en dat er geen rijen staan bij de bezienswaardigheden. Bizar detail: in de dorpen in deze streek wonen nog steeds mensen die gewoon hun dorpse (lees: middeleeuwse) leven leiden en zich niets aan te lijken trekken van de toeristen. Ze leven in lemen huizen (wel met schotel!), rijden op ezels en sjouwen met takken. Boven alles zijn ze supervriendelijk en iedereen zwaait als we met Carlos voorbij rijden. Op de camping treffen we een Zweeds stel. Zij zijn met een verlengde Landrover Defender 130 en 4 kleine kinderen op pad en zijn ook voornemens naar India en Australië te rijden. Ze hebben 1,5 jaar uitgetrokken en zijn al 5 maanden onderweg. Ze slapen met z’n zessen in een daktent en staan maar 1 keer in de week op een camping. Voor de rest kamperen ze wild. Ik weet wat jullie denken: daar heb je weer van die vage hippies, maar niets is minder waar. Deze mensen hebben al veel gereisd en hebben deze trip weloverwogen. Hij is manager en zij is tandarts. Door (kinder-)verlof op te sparen zijn ze nu in staat zo lang weg te blijven. Het is een bewonderenswaardige onderneming. Dat primitieve gekampeer kan al een gedoe zijn, maar dan nog met 4 kleine kinderen. Tering! Ze zijn blij dat ze ons tegenkomen, want ze willen graag met anderen de Iraans-Pakistaanse grens passeren en Pakistan door rijden. Enne, wij willen dat trouwens ook graag. We wisselen contactgegevens uit en de kans is groot dat we ze weer treffen. Je ziet hier trouwens al meer reizigers die met auto, vrachtwagen of motor lang onderweg zijn. Het gaat de goede kant op!