Van Istanbul naar Izmir

We moeten vroeg opstaan om de boot van half zeven naar Bandirma te nemen, de stad waar we Carlos hebben achtergelaten op een parkeerplaats. Op de ferryterminal is het al erg druk. We gaan netjes in de rij staan en wachten. Na een tijdje is de rij nog lang en gaat onze boot zo en ik vraag maar eens: ‘Bandirma?’ Vraagtekens op alle gezichten. Na een tijdje is er een man die engels spreekt en vertelt dat er een ongeluk is geweest en dat de boot niet vaart. En vanavond dan? Waarschijnlijk ook niet. ‘Je kunt beter over Bursa gaan en dan de bus nemen naar Bandirma’. We besluiten dat maar te doen en op de boot naar Bursa zien we beelden op tv van verslaggevers aan de kant van het water. Maar we weten nog niet wat er allemaal aan de hand is. Later in de bus naar het busstation van Bursa spreken we iemand die goed engels kan en hij vertelt dat er een schip met vrachtauto’s is gekanteld in de monding van de haven bij Bandirma. De bus staat propvol en zo komen we aan de klets met een man die ook engels spreekt en Maaike zegt: ‘U komt uit Australië’, waarop hij zegt: ‘hoe weet je dat?’ Maaike antwoordt: ‘nou, het klinkt als bij de Flying Doctors’. Hij was hellemaal perplex. Hij is 25 jaar geleden met zijn familie naar Australië verhuisd en is nu voor de eerste keer terug met zijn vrouw (er zijn zo’n 100.000 Turken naar Australië geëmigreerd). Later op het busstation heeft hij zijn vrouw voorgesteld en vertelt hij zijn vrouw (Iers-Schots van origine) hoe Maaike zijn accent thuis kon brengen. Hilarisch. Het busstation is erg groot en er zijn heel veel balies met busondernemingen. We zoeken er maar een uit. Het is allemaal super modern en goed georganiseerd. Een beetje net als een vliegveld, maar dan met bussen. De bootonderneming waar we mee voeren was ook super netjes en modern. Het was een snel uurtje varen van Istanbul naar Bursa (60 km). De boten naar de waddeneilanden zien er minder uit.
Vanwege het ongeluk kwamen we wel met 5 uur vertraging terug bij Carlos. We zijn nog als volleerde ramptoeristen op de plek des onheils geweest. Zie foto van Carlos en alle tv-auto’s met schotels. Het is gelukkig ver weg en er is weinig te zien. Er worden wel 7 mensen vermist.
Onderweg naar Izmir rijden we over het platteland waar veel bedrijvigheid is. Het graan is eraf en de tomaten worden geoogst. Karrenvrachten vol en ook vrachtwagens vol. Heeft wel wat weg van de bietencampagne. Verder wordt er nog maïs geoogst en worden er druiven geplukt. De zonnebloemen staan er verpietert bij, maar die zullen wel moeten drogen. Je hebt er ook grote schuren met kippen (bio industie). Heel groot, met hekken er omheen, zo te zien van een firma die ook doet in veevoeder en slachterijen. Verder zie je cementfabrieken, houtzagerijen en marmerhouwerijen. Veel te zien en ook steeds wisselende landshappen. Bergje op en af en zeker geen polderlandschap. Het ziet er wel erg droog uit en er wordt ook veel geïrrigeerd; hier schijnt het ook maar droger en droger te worden. Het is nu ook nog wel zo n 35 graden en prima uit te houden. Stel je hier de zomer eens voor!
We komen in het donker in Izmir aan. Een hele moderne, grote stad met 2.6 miljoen mensen. De meeste mensen in Turkse steden wonen in flatgebouwen die niet te hoog zijn, zo’n 6 a 10 verdiepingen. Het maakt een verzorgde indruk, maar wel erg saai. Je ziet bijna alleen nieuwe huizen/flatgebouwen. We rijden de stad door op zoek naar een camping en dat lukt niet. Dan maar een hotel of pension. We komen uiteindelijk in een pension terecht. Een beetje louche, rommelig en pikkerig (zie foto van wc). Spiegels aan alle kanten; het kon wel een afwerkplek of bordeel zijn…