De kampeerturk & de grote stad

Op de kaart staan een aantal campings in de buurt van Canakkale vermeld, dus we besluiten er eentje op te zoeken. Ze liggen vast aan zee, dus we rijden zo dicht mogelijk langs de kust. Het is warm en we hebben zin in een duik. Na een minuut of 10 passeren we een rechthoekig stuk grond met een paar uit dekzeilen opgetrokken tenten erop. Een VN-vluchtelingenkamp ziet er beter uit. Een bordje met Sea Karavan & Camping doet vermoeden dat het hier toch een heuse camping betreft. We besluiten door te rijden. Even later arriveren we bij een soortgelijk kamp, maar dan met restaurant- & barfaciliteiten. Na wat blikken over en weer (Rein fronst zijn wenkbrauwen) besluiten we te gaan vragen of we Carlos hier kunnen parkeren en hoe duur dat wel niet is. Dat kan zeker! Het tentenkamp ligt er ivm de ramadan verlaten bij en er komen direct 3 mannen op ons afstuiven. We mogen zelf weten waar we gaan staan en het kost 20 YTL per nacht. Best duur, 12 euro, maargoed. We hebben praktisch een privé-strand en er is verder geen hond. De Turken hebben bijna geen caravans staan, maar permanente tenten die bestaan uit een houten of ijzeren skelet met daar overheen dekzeilen. Compleet met schotelantenne, koelkast en televisie. Sommigen hebben ook van die lullige tuinhekjes die je in Nederland ook als afscheiding om caravans aantreft. Bij nader inzien best geinig! We parkeren Carlos zo dicht mogelijk bij het strand en blijven twee nachten. In de buurt van Canakkale ligt Troje en voor we richting Istanbul gaan, nemen we een kijkje bij de oude ruines. De naam spreekt tot de verbeelding en het is leuk Schliemann’s archeologisch slagveld eens met eigen ogen te zien. Die gozer was zo eigenwijs te geloven dat het Troje van Homerus echt had bestaan en ging er naar zoeken. En hij vond het nog ook! Op de betreffende plek groef ‘ie een schacht van 40 meter breed en 17 meter diep dwars door, wat later bleek, 9 opeengestapelde Trojes uit verschillende tijdperken. Hij heeft veel ontdekt, maar ook veel verwoest…
En dan is het zover: we gaan richting Istanbul! Vreemd genoeg zitten we nu in Azië en moeten we terug naar Europa om in hartje Istanbul te geraken. Na enig overleg lijkt het ons beter Carlos een doldwaze rit door nauwe straatjes met Turken die rijden als coureurs te besparen. En onszelf natuurlijk ook. Zeker ook omdat de kaart in onze GPS hier wel zo ongeveer het einde van de wereld aangeeft en zeker geen volledig stratenplan van Istanbul weergeeft. We parkeren Carlos in Bandirma en nemen de ferry richting de grote stad. In Istanbul wonen ongeveer net zoveel mensen als in heel Nederland. Twee uur varen en we zijn er. Uit de Lonely Planet hebben we op de boot al een betaalbaar hotelletje gezocht en we zetten koers naar deze slaapplek in een oud Ottomaans huis. Onderweg valt onze mond open van verbazing: kleine straatjes volgepakt met oude huizen die grotendeels aan het verkrotten zijn. Het stinkt er en de mensen op straat behoren vermoedelijk niet tot de rijkere der aarde. Het zijn in principe prachtige huisjes. De oudere zijn van hout en hebben boven uitbouwen die over de straat hangen. Het doet een beetje middeleeuws aan. Het probleem is echter dat er door de eigenaars in jaren geen hol aan is gedaan. Het is wachten op de dag dat dit stukje cultureel erfgoed langzaam in elkaar zakt. Een groot deel van de huizen staat zelfs leeg. Uit beleggingsoverwegingen? We weten het niet. Boven alles moet wel gezegd dat de mensen die er wonen en geen nagel hebben om aan hun kont te krabben erg vriendelijk zijn en zeker nog kunnen lachen. Het hotel dat we op het oog hadden, is vol, maar een paar straten verder is een toko waar we drie nachten boeken. Op naar Sultanahmet, het stadsdeel waar alle historische gebouwen te vinden zijn. We snuiven er de atmosfeer op. Er zijn hier meer Turken dan in Deventer, haha! Velen zitten op het gras met de hele familie te eten. Het lijkt het Worpplantsoen wel! Er zijn tientallen karretjes die de meest gekke, lekkere en zoete dingen verkopen. Van een jongen die zelf zijn lollies draait tot een gozer die lichtgevend roze suikerspinnen verkoopt. Boeiende geuren en boeiende mensen. Je ziet hier twee werelden samengaan: die van de strengere Islam, compleet met (volledig) bedekte vrouwen en die van de modernere Turken. Zij hebben door de komst van toerisme, tv en internet kennisgenomen van een andere cultuur, waarbij vrouwen niet gesluierd moeten en waarbij je vast ook wel sex voor het huwelijk hebt. De modernere Turken zijn in Istanbul en aan de kust van Turkije veruit in de meerderheid, dus ik voel me compleet op mijn gemak!
Naar bed en de volgende dag op tijd op. Er wacht een druk programma. Na het ontbijt gaan we naar de Kapali Carsi (grote bazaar). Het is bij uitstek een toeristische trekpleister en dat is niet voor nix. Het is een supergrote, oude, permanente, overdekte markt met wel 4000 kramen. Naast een toeristisch gedeelte is er ook nog steeds een redelijk authentiek gedeelte. Het is eigenlijk een overdekte stad, compleet met banken, moskees en politiebureaus. Geweldig om te zien en om in te verdwalen! Ik heb er alvast mijn Iran-outfit aangeschaft. Daarna naar het Topkapi paleis. Ik ken die naam wel van diverse shoarma-tenten in Nederland. Het is een giga peleis, gebouwd in 1453 tijdens het Ottomaanse rijk en steeds verder uitgebreid. We hebben er wel 3,5 uur rondgedwaald. Mijn liefde voor de prachtig gedecoreerde tegeltjes die je overal in deze prachtige oude stad tegenkomt groeit almaar… Daarna breekt voor mij een bijzonder moment aan: in mijn enige jaar aan de universiteit studeerde ik kunstgeschiedenis en 1 van de gebouwen die op mij destijds veel indruk maakte, was de Aya Sofia. Vandaag gaan we het met eigen ogen zien. In de 6e eeuw als christelijke kerk gebouwd, daarna omgetoverd tot moskee en uiteindelijk door Attatürk aangewezen als museum. Als je binnenkomt, val je bijna om! Superhoog en met een enorme koepel. Het gebouw is volgens mij in permanente staat van restauratie en binnen staat de grootste steiger die ik ooit heb gezien! Ik kan er uren over uitweiden, maar ga dit niet doen. De volgende dag maken we een boottocht over de Bosphorus langs paleizen, patserige huizen, dure hotels en openlucht clubs. Fantastisch om te zien! De twee bruggen over diezelfde Bosphorus mogen er ook zijn: je wordt er duizelig van als je er onderdoor vaart. Wat een overspanning! Wederom zien we vele verlaten juweeltjes van huizen die aan het verkrotten zijn. Waarom toch? Eenmaal weer aan wal gaan we naar Beyoglu, de wijk met de honderden cafés, restaurants en hotspots. Dit is de wat hippere wijk van Istanbul, waar een bohemien-achtig sfeertje hangt. We lunchen op een fantastisch dakterras met uitzicht over de stad en het water met de honderden boten. Helaas gaan we de volgende dag alweer verder. Istanbul komt wat ons betreft op het lijstje Voor Herhaling Vatbaar!