Over de Balkan

‘s Ochtends vroeg vertrekken we van het Gardameer richting de de Balkan. Ons eerste plan was om langs de golf van Venetië te rijden. Kroatië, Albanië, Slovenië en dan Griekenland. Maar door oponthoud besluiten we maar over de Balkan te rijden. Vanaf het Gardameer naar Istanbul is het nog zo’n 1800 km, een best end. Het laatste deel van Italië is wat polderland achtig; populieren, vette klei en vlak land. Het lijkt wel Zeeland. Een pas geploegde akker glanst in de schittering van de zon. Na Triëste (laatste grote stad in Italië) komen de bergen weer en bij binnenkomst van Slovenië is het al aardig bergachtig. Daar moet je even 30 euro betalen om er doorheen te rijden. Het is er net klein Oostenrijk. Schoon, mooie groene bergen en typische alpenbouw. Heel prettig.
Aan de grens met Kroatië wordt het snel anders. De norse blikken van de douanepolitie en aan de koppen zie je dat ze niet alleen hebben lopen knikkeren met elkaar. De opdeling van Joegoslavië komt je op het netvlies. De verschrikkelijke beelden die we allemaal op tv te zien kregen.
We rijden over vlak, dor land en er is geoogst. Soms heb je nog velden met gedroogde zonnebloemen en de weg is eindeloos lang. Het is ook erg warm. 38 graden en we lopen naar de herfst toe. Hoe warm zal het wel niet zijn in de zomer?. Benzinepompen langs de weg liggen er verlaten bij en soms kom je afslagen tegen die naar Bosnië Herzegovina leiden met namen als Banja Luka, Tuzla en Sarajevo. Onze jongens hebben er nog missies gehad waar we liever niet aan herinnerd worden.
We kamperen net voor de grens met Servië op een camping, gelukje dat we die tegen kwamen. Het is wel dicht bij de autobaan, waar de hele nacht door wordt gereden met vrachtwagens die onderweg zijn naar een bestemming ver weg. Je ziet veel vrachtwagens met oudere auto’s uit Europa, echt giga veel. Zo kunnen we ons autopark in Europa mooi houden en milieu vriendelijk. Wat ik me wel afvraag: waar blijven al de verwijderbijdragen die de burgers van Europa betalen?
De volgende dag de grens over naar Servië. Hier kom je gewoon weer in het Oostblok. De tijd is er stil blijven staan en auto’s van bekende merken zie je er nog veel: Yugo, Lada, Trabant en nog wel eens van die brikjes die je nog nooit eerder gezien hebt. En natuurlijk de 1pk voertuigen paard en kar. Die auto van ons past er ook goed bij. Ze vragen ons regelmatig wat voor merk het is of kijken er zeer geïnteresseerd naar. Bouw- en woningtoezicht kennen ze daar ook niet. Ze bouwen maar wat en als het geld op is, laten ze het zo staan in hoop op betere tijden. Het ziet er rommelig uit. Met vuilnis gaan ze ook creatief om. Ze dumpen het van zich af en als er veel is, steken ze de boel in de fik. Soms hele velden die lekker mee branden. Het ruimt wel op en alles wordt mooi zwart. Nou ja dat deden er ook veel in Nederland zo’n 50 jaar geleden.
Belgrado. We rijden er alleen doorheen. Wat een tyfus zooitje! We kijken onze ogen uit. Je zult er ongetwijfeld mooie wijken hebben die wij niet hebben gezien. De wegen zijn ook niet van de beste kwaliteit. Niergordels zouden ze hier moeten verplichten. Dan komen we nog in Bulgarije, lid van de Europese unie en dat is echt niet voor te stellen. Zijn ze in Brussel knettergek geworden? Het land komt net uit de middeleeuwen. Ik zal me wel aanstellen, we rijden er alleen maar doorheen. Een voorbeeld: als je Bulgarije in komt moet je langs 6 hokjes waar mensen in de papieren willen kijken. Bij het eerste hokje zetten ze alles op een memorystick die je steeds weer moet afgeven. Voor de grens stond een rij vrachtwagens die langer was dan 5 km. Aan de grens met Turkije weer 6 loketjes,maar de Turken helpen ons vlot en vriendelijk en vragen ons geïnteresseerd waar de reis naar toe gaat. Geef mij de Turken maar in plaats van die Oostblokkers! Wat een wereld van verschil.

Na de grens rijden we de stad Edrin in, gaan naar de ing bank en halen een Turkse simkaart (hopen zo een beetje te kunnen besparen op telefoon kosten. Ja, ik weet het, niet bellen is het goedkoopste).Ik laat me ook nog knippen.Vriendelijke mensen en erg hulpvaardig. We kamperen aan zee bij het schiereiland Gelibolu en we merken dat we niet de enige zijn. Met ons nog vele duizenden trekvogels. Vanuit hier maken ze de oversteek naar Azië om daar te overwinteren. Het moet hier nu een walhalla zijn voor de vogelaars. Niet alleen voor vogelaars, maar ook voor jagers. Op de plek waar we de tent uitklappen is een motel en daar zit een groep van zo’n 5 zatte kerels die aan jagen doen. Ze zijn de ramadan en vrouwen ontvlucht om lekker de hele dag te kunnen zuipen en vogels af te knallen. Met zoveel vogels altijd prijs en je kunt niet missen, ook niet als je nog dronken bent. Het waren wel aardige gasten en ze spraken nog wat Duits, want ze hadden in Duitsland gewerkt. Daar zullen ze dat zuipen ook wel geleerd hebben. En vroeg opstaan, want ze waren de volgende dag al heel vroeg op om vogeltjes af te knallen.