Panne met penne

Panne met penne

Morgen vroeg op en weer door! Dat is de laatste zin van het vorige verhaal. Inderdaad staan we de volgende dag bijtijds op en klappen we de tent in. Onderweg stoppen we bij een bakker voor een in en in witte pane. Voor het ontbijt besluiten we een mooi plekje te zoeken ergens tussen de druiven. Na een paar broodjes trapt Rein Carlos aan. Op naar de Balkan! Het pad dat we namen naar ons ontbijtplekje is een echt offroad-pad, dus Rein schakelt Carlos in de vier lage giering. Traag maar soepel kruipt Carlos nu over een hellinkje met losse stenen en zand. Wat een fantastische auto is het toch, denken wij beiden! Eenmaal op normaal parcours wil Rein weer terugschakelen naar de twee hoge giering. De pook heeft altijd al gemanoeuvreerd als een lepel in een bak met taaie bagger, maar nu gaat het wel erg zwaar. Roppen en trekken is het gevolg en ik probeer: “laat mij maar ff”. We wisselen van plaats en ik begin voorzichtig de pook naar achteren te duwen. Nix. “Ff in zijn achteruit en dan de koppeling langzaam op laten komen”, oppert Rein. We proberen van alles, maar niets werkt. Kutbak! 23.000 op de teller en dan al dit gezeik. Hadden we maar een Toyota! Dan maar in de vier hoge giering naar een garage rijden en daar eens kijken wat er mis is. Ik schakel en begin te rijden. Na een metertje of vijf piept en kraakt er van alles in de tussenbak en we weten dat we niet kunnen gaan rijden. We pakken meteen de ANWB-pas, want we kunnen tot de Bosphorus op hun hulp rekenen. Ze sturen iemand om ons weg te slepen. Het kan alleen wel ff duren voordat ze er zijn. Een half uur later worden we door een Italiaanse terug gebeld. Nadat ik straatnaam, plaatsnaam en postcode heb doorgegeven van de plek waar we staan (handig hoor, die gps!), verzekert ze ons ervan dat er snel iemand komt. Na een uur belt de ANWB weer. Het wordt volgens hun tijd dat ze binnen een uur komen, anders nemen ze maatregelen. En ja hoor, opeens komt er een sleepwagen de heuvel op karren. Een zeer vlot ogende gozer stapt uit en heeft samen met Rein Carlos in een mum van tijd op de wagen staan. Die Italianen weten wel van aanpakken! Een kwartiertje later arriveren we bij een soort garage. Buiten staan schadeauto’s en binnen is niet veel activiteit waarneembaar. De sleepjongen zet de motor uit en we stappen uit de sleepwagen. Het werkvolk dat uit de garage komt, loopt richting onze auto die nog steeds op de wagen staat. Althans, dat denken we. Ze lopen echter straal langs ons heen en nadat de sleepjongen zich bij hen voegt, bromt er een iets van twee uur. Het is op dat moment 12.30 uur. Tijd voor hun middagdutje dus… Samen met een Duitser die een Mercedes met kapot wiel naar Duitsland moet slepen en twee Nederlanders met LPG-problemen wachten we. Het zonnetje brandt er lustig op los. Om 14.15 uur komt het hele personeelsbestand weer aangesjokt en kan er gewerkt worden, lijkt ons. In plaats van de wachtenden te helpen, lopen ze naar binnen en gaan zich zonder iets te zeggen bezighouden met…ja, waarmee eigenlijk? Ze sjokken wat heen en weer en verder gebeurt er weinig. Ik klim in Carlos, die nog steeds op de sleepwagen staat, en leg de telefoon aan de lader. Het lijkt me dat we die nog wel nodig hebben vandaag. Ik wil net gaan uitstappen als opeens de sleepwagen wordt gestart. Hallo? Wat is het plan? Ik spring van de wagen en loop naar Rein. “Volgens mij moet Carlos eraf. Ga er maar in zitten”. En inderdaad: een paar minuten later heeft Carlos weer vaste grond onder de wielen. Een wat dikkere en grotere versie van Super Mario (compleet met overall en pet) start Carlos en rijd een stukje naar voren. Hij stapt weer uit en mompelt tegen ons wat in het Italiaans. Hij zegt zoiets als: “tussenbak kapot” en loopt weer de garage in. Verder zegt of doet niemand iets. Ja kneus, wij weten ook wel dat de tussenbak kapot is! Dat weten we verdomme al sinds 10 uur vanochtend. We blijven uiteraard heel kalm en besluiten te wachten tot de ANWB terug belt. Het blijkt dat zij telefonisch contact hebben gehad met Super Mario en dat waarschijnlijk de tussenbak kapot is. Volgens hun is het het beste dat we worden versleept naar een garage waar ze goede ervaringen mee hebben. Dat klinkt goed, dus wij wachten op wederom een sleepwagen. Die komt uiteindelijk om 18.00 uur en sleept ons weg. In de tussentijd heeft niemand van de werklui van de garage ons ook maar iets gezegd, gevraagd en laat staan te drinken aangeboden. We hebben ze al wachtend perfect kunnen bekijken en ze doen in 4 uur wat wij in een uur doen. Tering! Maargoed, eind goed, al goed. De door de ANWB geregelde garage blijkt het tegenovergestelde. Zeer vakkundig en productief. Als we daar de volgende ochtend een kijkje nemen, verwachten we Carlos aan te treffen op de plek waar we hem de avond daarvoor achterlieten. Maar nee, hij staat reeds op krikken en er staat een mannetje onder die de hele versnellingbak uit elkaar haalt. Die gozer is goed bezig en de ANWB, die vinger aan de pols houdt, ook. Aan het eind van de dag kunnen we hem meenemen! De testrit de dag erop wordt door Carlos glansrijk doorstaan en vandaag kunnen we dan eindelijk verder. We vertrekken om 07.30 uur en rijden 778 kilometer door 3 landen: Italië, Slovenië en Kroatië. Onderweg vraag je je voortdurend af wat zich hier allemaal heeft afgespeeld. Nu staan we vlak voor de grens met Servië op een camping aan de snelweg. Het is hier weer totaal anders. We hebben vandaag voor het eerst een paspoortcontrole gehad en de sfeer heeft hier wat oostblokkerigs. Morgen gaan we richting Belgrado en verder. Veel liefs van ons aan jullie allen!

PS: Zie vooral ook bijgevoegde foto's! Op het moment van uploaden zijn we reeds in Bulgarije, dus de foto's lopen ietsje voor op het verhaal...