Zandhappen

Maaike vertelde al dat we een mooie campsite vonden op de Pakhuys Pas. Het is een ruig gebergte met rode rotsformaties, iets wat je in Amerika kan verwachten. Overdag is het er knap heet, zo'n 43 graden, en later op de dag gaat er een straffe wind waaien die lijkt op een heteluchtoven. Het grootste deel van de dag staat de zon pal boven je kop te knetteren. Wij zitten de meeste tijd onder boompjes te relaxen en te lezen. 's Avonds en 's ochtends is het tijd om de boel te verkennen. Er loopt hier een beekje door het dal die ze hebben afgedamd voor irrigatie van landbouwgrond. Dit is ook de omgeving waar alle rooibos thee vandaan komt. Er wordt op dit moment niets verbouwd. Het zal wel te heet zijn. In ieder geval is het afgedankte beekje een mooie zwemplek. De volgende dag gaan we op pad richting de grens van Namibië. We nemen een gravelroad langs boerderijen en ik snap echt niet hoe ze hier nog kunnen boeren. Het is erg droog en er is bijna geen vegetatie. Soms zie je zo'n typische windmolen die nog wat water probeert op te pompen. We rijden langs een rotsachtige heuvelrug en zien opeens een bordje met Bergteater staan. Daar gaan we een kijkje nemen. Tegen een rotswand is een heus openluchttheater gemaakt met alle faciliteiten. Grote braaiplekken en zelfs een stuk gras. Er is hier geen mens en alles staat open, dus van geboefte hebben ze hier geen last. Later op de dag komen we weer op de grote weg die kaarsrecht in het landschap ligt. We eindigen in Springbok. Het is zondag en dat straalt het dorp ook uit. Het is er zo dood als de pieren. Gelukkig is er een tent open waar we wat kunnen eten en drinken. Later slaan we ons kampement op bij de plaatselijke camping. De volgende morgen slaan we nog wat proviand in en gaan we richting de grens. Daar moet je je trouwens niet teveel van voorstellen; een gebouw aan de Zuid-Afrikaanse en de Namibische kant. We moeten langs drie balies en alles is helder. We worden vriendelijk en vlot geholpen. Net over de grens is de Fish River Canyon en we rijden naar Ai-Ais, een hotel/spa met hot springs waar we ook kunnen kamperen. Het is 40 graden dus we lopen in een streep naar het zwembad. We plonzen erin en komen erachter dat het bloedwarm is. Water direct van de hotspring dus! Het is pas verfrissend als je eruit stapt en de wind je afkoelt. 's Avonds drinken we een biertje. Er zijn weinig mensen, want het is laagseizoen in Namibië. Ongeveer 100 jaar geleden zaten de Duitsers hier en ze brouwen nog steeds goed bier onder Reinheitsgebot. Het smaakt ons goed en we ontmoeten een paar Tsjechen die in vier weken 6000 kilometer rijden door Zuid-Afrika, Namibië en Botswana. De camper die ze hebben gehuurd is al half uit elkaar gerammeld door alle kilometers op slechte dirtroads, maar dat is hun probleem niet. Don't be gental, it's only a rental! De Fish River Canyon is op een paar punten goed te bekijken. Zo'n 100 kilometer van Ai-Ais hebben we een fantastisch zicht op de kloof. Na de Grand Canyon is dit de grootste canyon ter wereld. Het is niet onstaan door uitslijten van water, maar door verzakking van de bodem en tegelijkertijd omhoog komen van de randen. Maargoed, dat is wel wat miljoenen jaren geleden. Het is blaming hot en de zon knalt erop. Bij een van de viewpunten staan we wat te kijken en horen we een vliegtuig aankomen. Opeens zien we hem recht op ons afkomen. Het tweemotorige vliegtuig suist met grote snelheid heel laag over ons hoofd en knalt dan verder over de canyon. Dat moet een geweldig gezicht zijn als je erin zit! Voor ons is het ook spectaculair, maar in Nederland was je je brevet wel kwijt geweest.
De landschappen veranderen hier erg snel. Soms stijg je langzaam op vals plat en zie je de vegetatie veranderen. Je ziet hier meer dieren dan huizen en mensen. Boerderijen zijn altijd op plekken waar water is en die kunnen soms nog wel 40 kilometer van de weg afliggen. Auto's kom je hier ook zelden tegen en als je er een ziet ga je spontaan zwaaien. Soms lijkt het wel het liedje van de Gorillaz: Áre we the last living souls?' Na veel dirtroads en een goede asfaltweg komen we in Luderitz, een havenplaatsje met nog een paar duizend inwoners. Het is gesticht door meneer Luderitz, een Duitser en ik kan je zeggen: Duitsland heeft echt achteraan gestaan bij het uitdelen van de koloniën. Namibië, ooit een Duitse kolonie, is aan de kust in een woestijn met harde wind. Eigenlijk geen land waar je iets mee kon beginnen, maar de Duitsers zagen er wel wat in. Uiteindelijk hadden ze nog geluk, want er werden diamanten gevonden. Op die plek, een paar kilometer van Luderitz, werd een Duits stadje gebouwd, compleet met filmhuis, sportzaal, kegelbaan en noem het maar op. Nu is Kolmanskop een ghost town, waar de gebouwen zijn opgegeten door de zandduinen. Het waait er enorm hard en we worden gezandstraald. Door het woestijnklimaat is er niets verrot en alles is nog redelijk zoals het was. Drinkwater was er destijds niet, dus dat moest met boten en ossen vanuit Kaapstad komen. Veel plezier hebben de Duitsers niet gehad van hun kolonie. De eerste wereldoorlog maakte er abrupt een einde aan. De Engelsen vroegen de Zuid-Afrikanen het land binnen te vallen en dat deden ze met liefde. Ze maakten mooi gebruik van de Duitse infrastructuur en zijn pas echt serieus diamanten gaan delven. Na de onafhankelijkheid van Namibië in 1965 werd er amper nog wat gevonden. In de tijd van de Duitse diamantkoorts kropen mannen in rijen naast elkaar in het maanlicht over de grond en konden ze door de schittering de diamanten gewoon van de grond rapen. In die tijd werden de rekeningen in de kroeg vaak met diamanten betaald. De Duitsers hebben zich in de korte tijd dat ze er zaten zo thuis gevoeld, dat ze er nog steeds zitten. Je kunt hier nog Eisbein mit Sauerkraut eten en wij hebben gezien wat voor porties dat zijn. Ik weet zeker dat een hele grote vleeseter het niet op kan. Vanaf Luderitz rijden we weer door de woestijn terug en zien we wilde paarden die zich in deze ongewoon droge omgeving in stand hebben weten te houden. De paarden zien er slecht en mager uit. In Nederland had het kabinet er twee weken over gedebatteerd. Via Aus en Helmeringhausen komen we bij een boer en zijn vrouw die net een guestfarm met camping zijn begonnen. David en Penny zijn al dik in de zestig en hebben hun boerderij in Zuid-Afrika verkocht om hier een nieuw avontuur te beginnen. Ze werken hard en zijn lekker eigenwijs. Het is mooi om te zien hoe ze hier met allerlei pruttel de boel hebben opgebouwd. De kranen van de douche zijn gemaakt van gasfleskranen en het water wordt opgewarmd met een houtvuurtje. We hebben pech, want een bladveer van Carlos is gebroken en we kunnen zo niet verder rijden. David wil hem voor ons lassen, maar ik heb er weinig vertrouwen in. Uiteindelijk ziet het er perfect uit en achteraf kunnen we zeggen dat die gelaste veer van David ons over 700 kilometer dirtroad naar Windhoek heeft gebracht! De volgende dag nemen we afscheid van twee bijzondere mensen die zich zonder stroom, telefoon en dokter in de buurt prima redden. We gaan op weg naar Sossusvlei. Carlos dendert over dirtroads met wasbordribbels , een grote stofwolk achterlatend. Het stof trekt overal in en Carlos wordt zo langzamerhand een zandbak. Je moet voortdurend stof van de snelheidsmeter vegen, anders weet je niet meer hoe hard je rijdt. In Sesriem slaan we ons kamp op. Sossusvlei is een national park en is nog zo'n 50 kilometer verder. Als je het park inrijdt, is het eerst nog vlak. Hoe verder je komt, hoe grotere zandduinen je ziet. Vanaf de voet kunnen ze wel 200 meter hoog zijn. De duinen zijn licht rood gekleurd en in het avond- en ochtendlicht zijn ze nog rooier. Het is een bijzonder mooi landschap en ook heel onrealistisch. Wij willen wel even zo'n duin beklimmen, maar dat is bijna niet te doen. Bij elke stap die je zet, zak je er twee naar beneden. Het lijkt wel op zo'n ding in de fitness studio. Heel vermoeiend. De eerste dag komen we niet boven, maar de tweede dag gaan we met moeite door tot de top. Het landschap is zo mooi dat we er geen genoeg van kunnen krijgen. Toch besluiten we te vertrekken, want Maaike heeft al dagen een dikke bakkes van een verstandskies die doorkomt en is gaan ontsteken. We nemen de kortste route naar Windhoek om snel bij een tandarts te zijn. In Windhoek hopen we onze vrienden, Jan Wouter en Hans, ook te ontmoeten. Eigenlijk was het idee van hun bezoek in de kroeg in Deventer ontstaan, maar desalniettemin hebben ze woord gehouden en zijn ze reeds in Kaapstad.
De tandarts geeft Maaike een tas vol medicatie en nu maar hopen dat het snel aanslaat.